(133) و بشتابيد به سوى آمرزشى از پروردگارتان، و بهشتى كه وسعت آن [به قدر] آسمانها و زمين است و براى تقواپيشگان آماده شده است. (134) همانان كه در رفاه و تنگدستى انفاق مىكنند، و خشم خود را فرو مىبرند، و از مردم درمىگذرند؛ و خدا نيكوكاران را دوست مىدارد. (135) و آنان كه وقتى گناهى بسيار زشت انجام مىدهند، يا به خود ستم مىكنند، به ياد خدا مىافتند و براى گناهانشان آمرزش مىطلبند- و جز خدا چه كسى گناهان را مىآمرزد؟- و بر گناهانى كه كردهاند، آگاهانه اصرار نمىكنند. (136) اينان پاداششان آمرزشى است از جانب پروردگارشان، و بوستانهايى كه از زير [درختان] آنها نهرها روان است، و جاودانه در آنها خواهند بود، و چه خوب است مزد عمل كنندگان. (137) قطعا پيش از شما سنّتهايى [در حقّ طغيانگران] تحقّق يافته است، پس در زمين بگرديد و بنگريد كه سرانجام تكذيبكنندگان چگونه بوده است. (138) اين بيانى است براى مردم، و هدايت و اندرزى است براى تقواپيشگان. (139) و سستى نكنيد و غمگين نشويد، كه اگر مؤمن باشيد، شما برتر خواهيد بود. (140) اگر [در جنگ احد] جراحتى به شما رسيد، [در جنگ بدر نيز] به آن قوم جراحتى مانند آن رسيد؛ و اين روزها [ى پيروزى و شكست] را ميان مردم دست به دست مىگردانيم تا [مردم پند گيرند و] خدا كسانى را كه ايمان آوردهاند معلوم دارد، و از ميان شما شاهدانى برگيرد، و خدا ستمكاران را دوست نمىدارد؛