(92) و براى هيچ مؤمنى روا نيست كه مؤمنى را بكشد؛ مگر آنكه خطا باشد. و هركس مؤمنى را از روى خطا بكشد، آزاد كردن يك برده مؤمن و ديهاى كه به كسانش داده مىشود [لازم است]؛ مگر اينكه آن را ببخشند. و اگر [مقتول] از قومى است كه دشمن شما هستند و او خود مؤمن بوده است، آزاد كردن بردهاى مؤمن [كافى است]. و اگر از قومى است كه ميان شما و آنان پيمانى برقرار است، ديهاى كه به كسانش داده مىشود و آزاد كردن بردهاى مؤمن [لازم است]. و هركس [برده] نيافت، بايد دو ماه پى در پى روزه بگيرد، كه اين جبران خطاست از جانب خدا، و خدا دانا و حكيم است. (93) و هركس مؤمنى را عمدا بكشد، سزاى او جهنّم است كه جاودانه در آن خواهد ماند، و خدا بر او خشم مىگيرد و لعنتش مىكند و براى او عذابى بزرگ آماده مىسازد. (94) اى كسانى كه ايمان آوردهايد، هنگامى كه [براى جهاد] در راه خدا سفر مىكنيد، [درباره دشمن] تحقيق كنيد، و به كسى كه [به نشانه مسلمان بودن] بر شما سلام مىكند، نگوييد: تو مؤمن نيستى، تا [با كشتن او، و به غنيمت بردن مالش] متاع ناپايدار زندگى دنيا را طلب كنيد، كه غنيمتهاى فراوان فقط نزد خداست. شما نيز پيشتر چنين بوديد، ولى خدا بر شما نعمت ارزانى داشت؛ بنابراين [در مورد دشمن] تحقيق كنيد، كه خدا از آنچه مىكنيد آگاه است.