(95) مؤمنانى كه آسيبمند نيستند و [از جهاد] خوددارى مىكنند، با آنان كه در راه خدا با نيروى مالى و بدنى خود جهاد مىكنند برابر نيستند. خدا كسانى را كه با نيروى مالى و بدنى خود جهاد مىكنند، بر آنان كه [از جهاد] خوددارى ورزند، در رتبه برترى داده، و خدا به هركدام پاداش نيكو وعده داده است؛ و خدا مجاهدان را بر ترككنندگان [جهاد] به اجرى بزرگ برترى داده است. (96) [اجرى بزرگ] كه رتبههايى از جانب او و آمرزش و رحمتى است، و خدا بسيار آمرزنده و مهربان است. (97) كسانى كه فرشتگان جانشان را در حالى مىگيرند كه به خود ستم كردهاند؛ [به آنان] مىگويند: در چه حالى بوديد؟ مىگويند: ما در اين سرزمين مستضعف بوديم. مىگويند: آيا زمين خدا وسيع نبود تا در آن هجرت كنيد؟ پس اينان جايگاهشان جهنّم است، و چه بد بازگشتگاهى است؛ (98) مگر آن مردان و زنان و كودكان مستضعفى كه هيچ چارهاى ندارند و راهى [براى نجات] نمىيابند؛ (99) كه اميد است خدا از آنان درگذرد؛ و خدا بسيار با گذشت و آمرزنده است. (100) و هركس در راه خدا هجرت كند، در زمين جاهاى مناسب فراوان و گشايشى [مطلوب] خواهد يافت؛ و هركس از خانهاش به سوى خدا و پيامبر او هجرتكنان بيرون رود، سپس مرگ او را دريابد، قطعا اجرش بر عهده خدا خواهد بود، و خدا بسيار آمرزنده و مهربان است. (101) و هنگامى كه سفر كرديد، اگر بيم داشتيد كه كافران به شما آسيب برسانند، بر شما گناهى نيست كه نماز را كوتاه كنيد؛ همانا كافران براى شما دشمنانى آشكارند.