(102) و هرگاه در ميانشان بودى و [در ميدان جنگ] براى آنان نماز به پا كردى، بايد گروهى از آنان با تو [به نماز] ايستند، و بايد سلاحهاى خود را برگيرند؛ پس وقتى سجده را تمام كردند، [ركعت دوّم را خود بخوانند، و براى نگهبانى] پشت سر شما بروند، و گروه ديگرى كه نماز نخواندهاند بيايند و با تو نماز بخوانند، و بايد هوشيارى خود را حفظ كنند و سلاحهايشان را برگيرند. كافران آرزو دارند كه شما از سلاحها و متاعهايتان غافل شويد تا يكباره بر شما هجوم برند. و اگر از باران در رنجيد، يا بيماريد، بر شما گناهى نيست كه سلاحهاى خود را بر زمين نهيد، ولى هوشيارى خود را حفظ كنيد. به يقين، خدا براى كافران عذابى خواركننده آماده كرده است. (103) پس وقتى كه نماز را به پايان برديد، [در همه حال،] ايستاده و نشسته و بر پهلو خفته خدا را ياد كنيد؛ و هنگامى كه [از دشمن] آسوده خاطر شديد، نماز را [به طور معمول] به پا داريد، زيرا نماز، واجبى است بر عهده مؤمنان كه داراى وقت معيّن است. (104) و در تعقيب آن قوم [مهاجم] سست نشويد. اگر شما [از زخمها] درد مىكشيد، آنان نيز همان گونه كه شما درد مىكشيد، درد مىكشند، ولى شما چيزى را از خدا اميد داريد كه آنان اميد ندارند، و خدا دانا و حكيم است. (105) ما اين كتاب را به حق بر تو نازل كرديم، تا به وسيله آنچه خدا به تو ارائه كرده است ميان مردم حكم كنى، و از خائنان طرفدارى مكن.