(114) در بسيارى از نجواهاى آنان خيرى نيست؛ مگر كسى كه [در نجوايش] به صدقه يا به كارى پسنديده يا اصلاحى ميان مردم فرمان دهد. و هر كس براى طلب خشنودى خدا چنين كند، به زودى اجرى بزرگ به او خواهيم داد. (115) و هركس، پس از آنكه حق براى او آشكار شد، با پيامبر مخالفت كند و از راهى غير از راه مؤمنان پيروى نمايد، او را به همان حالى كه خود خواسته است وامىگذاريم، و به آتش دوزخش مىسوزانيم، و چه بد سرانجامى است. (116) به يقين، خدا اين [گناه] را كه به او شرك ورزيده شود نمىآمرزد، و جز آن را براى هركه بخواهد مىآمرزد. و هركس به خدا شرك ورزد، قطعا دچار گمراهى دورى شده است. (117) مشركان، به جاى خدا جز موجوداتى بىاثر را نمىخوانند، و آنان جز شيطانى سركش را نمىخوانند. (118) همان كه خدا لعنتش كرده است. و [شيطان] گفته است: قطعا من از بندگان تو نصيبى معيّن خواهم گرفت. (119) و حتما گمراهشان مىكنم، و به آرزوها سرگرمشان خواهم ساخت، و وادارشان مىكنم تا گوشهاى دامها را بشكافند و به آنان فرمان خواهم داد تا فطرت الهى را تغيير دهند. و هركس شيطان را به جاى خدا سرپرست خود بگيرد، قطعا دچار زيانى آشكار شده است. (120) به آنان وعده مىدهد و به آرزوها سرگرمشان مىكند، و شيطان جز از روى فريب به آنان وعده نمىدهد. (121) اينان جايگاهشان جهنّم است، و راه فرارى از آن نخواهند يافت.