ترجمه قرآن و نكات نحوى آن - برزى، اصغر

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 11

2/ 70
گفتند: «پروردگارت را براى ما بخوان تا بر ما روشن كند كه آن چگونه است. زيرا آن گاو بر ما مشتبه شده است، و ما اگر خدا بخواهد هدايت خواهيم شد (70) نا: اسم ان، محلا منصوب. مهتدون: خبر ان، علامت رفع آن (واو) است و (نون) عوض از تنوين مفرد آن (مهتد) است.
2/ 71
گفت: «او مى‌فرمايد: آن ماده‌گاوى است كه نه رامى است كه زمين را شيار كند و نه كشتزار را آبيارى كند، بى‌عيبى است، هيچ لكّه‌اى در آن نيست. گفتند: «اكنون سخن درست آوردى.» سپس آن را سر بريدند و نزديك بود كه آن كار را انجام ندهند (71) لا: حرف نفى.
ذلول: خبر براى مبتداى (هى) محذوف. مسلّمة: مثل ذلول. لا: حرف نفى جنس، شية: اسم لاء نفى جنس، محلا منصوب (مبنى بر فتح) كادوا: از افعال مقاربه و (واو) اسم كاد و يفعلون: خبر آن محلا منصوب.
2/ 72
و [ياد آريد] زمانى را كه كسى را كشتيد و درباره‌ى او با هم ديگر به ستيزه پرداختيد و خداوند آشكاركننده است چيزى را كه پنهان مى‌كرديد (72) اذ: (بقره/ 49) ما: ماء مصدرى، مفعول به براى مخرج (از اسماء شبه فعل)، محلا منصوب.
2/ 73
سپس فرموديم: «با بخشى از آن [گاو سر بريده‌] بر او [مقتول‌] بزنيد [تا بلافاصله زنده شود].» خداوند اين گونه مردگان را زنده مى‌كند و آيات خود را به شما نشان مى‌دهد تا شما بينديشيد (73) كذلك- ك: حرف تشبيه، محلا منصوب، صفت مصدر محذوف (يحيى اللّه الموتى احياء مثل ذلك). ذا: اسم اشاره، محلا مجرور. ل: حرف بعد. ك: حرف خطاب.
2/ 74
سپس دل‌هاى شما بعد از آن سخت شد. آن مانند سنگ يا از نظر سختى، سنگين‌تر، زيرا بعضى از سنگ‌ها هست كه جوى‌ها از آن روان مى‌گردد و بعضى از آن‌ها هست كه مى‌شكافد و آب از آن‌ها بيرون مى‌آيد. و برخى نيز از آن‌ها هست كه از خشيت خداوند فرومى‌ريزد و خداوند از آن چه انجام مى‌دهيد، غافل نيست (74) هى: مبتدا، محلا مرفوع. كالحجارة: جارّ و مجرور، محلا مرفوع، خبر. قسوة: تمييز. لما- ل: لام تاكيد+ ما: اسم موصول، اسم انّ، محلا منصوب. من الحجارة: جارّ و مجرور، خبر انّ، محلا مرفوع.
2/ 75
آيا طمع داريد كه [يهوديان‌] به شما [مؤمنان‌] ايمان بياورند؟ در حالى كه گروهى از ايشان كلام خداوند را مى‌شنيدند و بعد از آن كه آن را درمى‌يافتند تحريفش مى‌كردند حال آن كه خودشان مى‌دانستند (75) ان: ناصبه (حرف مصدرى). ما: مضاف اليه (حرف مصدرى)
2/ 76
و [يهوديان‌] چون با كسانى كه ايمان آورده‌اند روبه‌رو شوند، گويند: «ايمان آورده‌ايم» و زمانى كه با هم‌ديگر خلوت كنند، گويند: «آيا آن چه خداوند براى شما آشكار كرده است با ايشان سخن مى‌گوييد تا در پيش پروردگارتان با آن بر شما حجّت آورند، آيا نمى‌انديشيد؟» (76) اذا: مفعول فيه، ظرف زمان (هر دو مورد)

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 11

فرمت PDF

شناسنامه

فهرست