ترجمه قرآن و نكات نحوى آن - برزى، اصغر

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 133

6/ 45
پس ريشه‌ى آن قومى كه ظلم كردند، قطع شد، و ستايش خداوند را كه پروردگار جهانيان است (45) الّذين: صفت قوم، محلا مجرور و تركيب الحمد للّه رب العالمين (- فاتحه/ 2)
6/ 46
بگو «مرا بگوييد كه اگر خداوند شنوايى شما و ديدگان شما را بگيرد و بر دل‌هاى شما مهر نهد، غير از خداوند كدام خدايى است كه آن را به شما بازمى‌گرداند؟» بنگر كه چگونه آيات را بيان مى‌كنيم، آن‌گاه آنان روى برمى‌گردانند (46) رايتم: (اخبرونى) مرا خبر دهيد، مرا بگوييد.
من: اسم استفهام، مبنى، مبتدا، محلا مرفوع. غير: صفت اله. كيف: اسم استفهام، مبنى، حال از نصرف. ثم: حرف عطف.
6/ 47
بگو: «مرا بگوييد كه اگر عذاب الهى ناگهان يا آشكارا به شما برسد، آيا جز قوم ستمكاران هلاك مى‌شوند؟» (47) بغته: حال. قوم: نائب فاعل.
6/ 48
و ما پيامبران را جز بشارت دهندگان و هشداركنندگان نمى‌فرستيم، آن‌گاه كسانى كه ايمان آورند و نكوكارى كنند، نه بيمى بر آنان است و نه ايشان اندوهگين مى‌شوند (48) مبشّرين:
حال، علامت نصب آن (ياء) و حرف (نون) عوض از تنوين در مفرد آن (مبشّرا) است. لا:
حرف نفى مهمل. خوف: مبتدا. لا: مورد دوّم حرف زايد براى تاكيد نفى است.
6/ 49
و كسانى كه آيات ما را تكذيب كردند، به [كيفر] آن چه نافرمانى مى‌كردند، عذاب به ايشان مى‌رسد (49) جمله‌ى يفسقون: خبر كان محلا منصوب.
6/ 50
[اى پيامبر!] بگو: «به شما نمى‌گويم كه خزائن الهى نزد من است و غيب نيز نمى‌دانم، و به شما نمى‌گويم كه من فرشته‌ام، من پيروى نمى‌كنم مگر از آنچه به من وحى مى‌شود.» بگو:
«آيا نابينا و بينا برابرند، آيا تفكّر نمى‌كنيد؟» (50) عند: مفعول فيه، ظرف مكان، خبر مقدّم، تقديرا مرفوع. ملك: خبر انّ. ان: حرف نفى. الا: حرف حصر. ما: مفعول به، محلا منصوب.
الاعمى: فاعل، تقديرا مرفوع.
6/ 51
و به وسيله‌ى آن [قرآن‌] آنان را كه مى‌ترسند كه به سوى پروردگارشان محشور شوند، هشدار بده، براى آنان جز او [خداوند] دوست و شفيعى نيست، باشد كه تقوا پيشه كنند (51) ولى: اسم مؤخّر ليس. لهم: خبر مقدّم آن، محلا مرفوع.
6/ 52
و كسانى را كه پروردگار خود را بامدادان و شامگاه نيايش مى‌كنند، در حالى كه خوشنودى او را مى‌جويند، [از خود] مران، چيزى از حساب آنان بر عهده‌ى تو نيست و چيزى نيز از حساب تو بر عهده‌ى آنان نيست، پس [اگر] ايشان را [از خود] برانى، از ستمكاران شوى (52) ما: هر دو مورد حرف نفى.

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 133

فرمت PDF

شناسنامه

فهرست