ترجمه قرآن و نكات نحوى آن - برزى، اصغر

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 137

6/ 74
و [ياد آر] زمانى را كه ابراهيم به پدرش «آزر» گفت: «آيا بتان را خدايان [خود] مى‌گيرى؟
من تو را و قومت را در گمراهى آشكار مى‌بينم.» (74) اذ: اسم ظرفى، مفعول به براى فعل محذوف (اذكر) محلا منصوب. آزر: بدل از ابى، علامت جرّ فتحه‌ى آخر و غير منصرف است. آلهة: مفعول به دوّم. جمله‌ى اراك: خبر انّ، محلا مرفوع.
6/ 75
و اين گونه ملكوت آسمان‌ها و زمين را به ابراهيم مى‌نمايانيم تا از اهل يقين باشد (75) كذلك: اسم اشاره، مبنى، مفعول مطلق براى فعل محذوف. ملكوت: مفعول به دوّم.
من الموقنين: جارّ و مجرور، علامت جرّ آن (ياء) و حرف (نون) عوض از تنوين در مفرد آن (موقن) است، خبر يكون، محلا منصوب.
6/ 76
پس آن‌گاه كه شب بر او تاريكى افكند، ستاره‌اى بديد؛ گفت: «اين پروردگار من است.» پس چون افول كرد، گفت: «افول‌كنندگان را دوست ندارم.» (76) فاء: حرف عطف. لمّا: مفعول فيه، ظرف زمان، به معنى (حين) محلا منصوب. هذا: مبتدا، محلا مرفوع.
6/ 77
پس آن‌گاه كه ماه را تابان بديد، گفت: «اين پروردگار من است.» پس وقتى كه افول كرد، گفت: «اگر پروردگارم مرا هدايت نكند، بى‌گمان از قوم گمراهان شوم.» (77) بازغا: حال از القمر. لام: هر دو مورد براى قسم. ان: حرف شرط جازم. لم: حرف نفى (بعد از ان شرطيّه)
6/ 78
پس آنگه كه خورشيد را تابان بديد، گفت: «اين پروردگار من است، اين بزرگتر است.» امّا چون افول كرد، گفت: «اى قوم من، بى‌گمان من از آن چه شرك مى‌ورزيد بر كنارم.» (78) ممّا- من: حرف جرّ+ ما: اسم موصول، مبنى، محلا مجرور.
6/ 79
به راستى من به يگانگى روى خود را سوى آن‌كس مى‌نهم كه آسمان‌ها و زمين را پديد آورده است، و من از مشركان نيستم (79) وجه: مفعول به، تقديرا منصوب. حنيفا: حال از ضمير فاعلى (وجّهت) ما: ماء شبيه به ليس. انا: اسم ما، محلا مرفوع. من المشركين: جارّ و مجرور، علامت جرّ آن (ياء) و حرف (نون) عوض از تنوين در مفرد آن (مشرك) است. جارّ و مجرور خبر ما محلا منصوب.
6/ 80
و قوم او با او محاجّه مى‌كردند. [ابراهيم‌] گفت: «آيا درباره‌ى خداوند با من محاجّه مى‌كنيد، در حالى كه او مرا هدايت كرده است و من از آن چه با او شريك مى‌سازيد، نمى‌ترسم، مگر آن كه پروردگار چيزى [از بلا و زيان‌] خواسته باشم. علم پروردگار من بر هر چيزى احاطه دارد. پس آيا پند نمى‌گيريد؟» (80) واو: مورد دوّم حاليّه. الّا: حرف استثنا. علما:
تمييز.
6/ 81
و چگونه از آنچه [به خداوند] شريك مى‌سازيد، بترسم در حالى كه خود شما از اين كه براى خداوند چيزى شريك ساخته‌ايد كه [خداوند] درباره‌ى آن هيچ حجّتى بر شما نازل نكرده است، نمى‌ترسيد، پس اگر مى‌دانيد كدام يك از دو گروه [موحدان و مشركان‌] به ايمنى سزاوارترند؟ (81) كيف: اسم استفهام، مبنى، حال از اخاف، محلا منصوب. اىّ: اسم استفهام، مبنى، مبتدا، محلا مرفوع.

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 137

فرمت PDF

شناسنامه

فهرست