ترجمه قرآن و نكات نحوى آن - برزى، اصغر

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 139

6/ 91
و [يهود] خداوند را چنان كه شايسته‌ى قدر اوست، ارج ننهادند آن‌گاه كه گفتند: «خداوند هيچ‌چيز بر بشرى نازل نكرده است.» بگو: «آن كتاب را كه موسى آورده، چه كسى نازل كرده است؟ [كتابى كه‌] روشنايى و هدايتى براى مردم بود كه آن را به صورت طومارها نوشته بوديد. [بخشى از] آن را آشكار مى‌كنيد و بسيارى را پنهان مى‌داريد، در حالى كه آن چه به شما آموخته شده، شما و پدرانتان نمى‌دانستند.» [اى پيامبر] بگو: «خداوند [كتاب آسمان را نازل كرده است‌]»؛ آن‌گاه آنان را در سرگرمى‌شان رها كن كه بازى بكنند (91) حق: جانشين مفعول مطلق. موسى: فاعل، تقديرا مرفوع. نورا: حال از ضمير (به) قراطيس: مفعول به دوّم. كثيرا:
مفعول به و واو: حاليّه. اللّه: لفظ جلاله، مبتدا و خبرش (انزل الكتاب) محذوف است.
6/ 92
و اين كتابى كه ما آن را نازل كرديم، مبارك و تصديق‌كننده‌ى كتابى است كه پيشاپيش آن است و تا اين كه [مردم‌] امّ‌القرى [مكّه‌] و كسانى را كه پيرامون آنند، هشدار دهى، و كسانى كه به آخرت ايمان دارند، به آن [قرآن‌] هم ايمان مى‌آورند و آنان بر نماز خود مراقبت مى‌كنند (92) مبارك: صفت كتاب و مصدق: صفت دوّم كتاب. الّذى: اسم موصول، مبنى، مضاف اليه، محلا مجرور. بين: مفعول فيه، ظرف مكان. يدى: مضاف اليه، علامت جرّ آن (ياء) است. هاء:
مضاف اليه، محلا مجرور. لام: حرف تعليل مقدّر به (ان) ناصبه. القرى: مضاف اليه، تقديرا مجرور.
6/ 93
و كيست ستمكارتر از كسى كه بر خداوند دروغ بندد يا بگويد: «به من وحى شده است.» در حالى كه چيزى به او وحى نشده است، و آن‌كس كه گويد: «به زودى مثل آن چه خداوند نازل كرده است، نازل مى‌كنم» و كاش مى‌ديدى آن‌گاه كه ستمكاران [مشركان‌] در گرداب‌هاى مرگ‌اند در حالى كه فرشتگان دست‌هايشان را [به سوى آن‌ها] گشوده‌اند كه: «جان‌هايتان را تسليم كنيد.» امروز به خاطر آن چه به ناحق درباره‌ى خداوند سخنان ناروا مى‌گفتيد و در برابر آيات او كبر مى‌ورزيديد، به عذاب خواركننده كيفر مى‌شويد (93) من: اسم استفهام، مبنى، مبتدا، محلا مرفوع. اوحى: فعل ماضى مجهول. يوح: فعل مضارع مجهول مجزوم، علامت جزم آن حذف حرف علّه است. ما: مضاف اليه، محلا مجرور. لو: حرف شرط غير جازم.
باسطوا: خبر، علامت رفع آن (واو) و حرف (نون) در حالت اضافه حذف شده است. ايدى:
مضاف اليه، علامت جرّ آن (ياء) است.
6/ 94
و همانا نزد ما تنهاى تنها آمديد، به همان سان كه شما را اوّلين بار آفريديم، و آنچه را ما به شما داده بوديم، به پشت سر خود بنهاديد، و شفيعان شما را كه، گمان مى‌كرديد آنان در [عبادت با] شماها شريكان باشند، به همراه شما [اينجا] نمى‌بينم. به يقين پيوند در بين شما بگسسته شد، و آنچه را [آن شريكان و شفيعانى‌] كه مى‌پنداشتند، [همگى‌] از دستتان بر باد رفت (94) لام: لام تاكيد است و هم لام قسم. فرادى: حال از ضمير فاعلى (نا) اوّل: مفعول فيه، ظرف زمان. وراء: مفعول فيه، ظرف مكان. تزعمون: خبر كنتم، محلا منصوب.

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 139

فرمت PDF

شناسنامه

فهرست