نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 145
6/ 132 و براى هريك [از گروه جنّ و انس] از آن چه انجام دادهاند، درجاتى هست، و پروردگار تو از آن چه انجام مىدهند، غافل نيست (132) درجات: مبتداى مؤخّر. ممّا- من: حرف جرّ+ ما: اسم موصول، مبنى، محلا مجرور. 6/ 133 و پروردگار تو بىنياز و صاحب رحمت است، اگر بخواهد شما را مىبرد، و بعد از شما هر كه را بخواهد، جانشين [شما] مىسازد، همچنان كه شما را از نسل قومى ديگر آفريده است (133) ذو: صفت الغنى، علامت رفع آن (واو) و از اسماء خمسه است. كما: حرف جرّ و ماء مصدرى، محلا مجرور. 6/ 134 به يقين آن چه به شما وعده داده مىشود، آمدنى است، و شما عاجزكنندهى [خداوند] نيستيد (134) ما: اسم موصول، مبنى، اسم انّ، محلا منصوب. لام: مزحلقه براى تأكيد كه بر سر خبر (انّ) درآمده است، آت: خبر انّ، تقديرا بر (ياء) محذوف مرفوع است. ما: ماء شبيه به ليس، انتم: اسم ماء شبيه به ليس، بمعجزين: محلا منصوب خبر ماء شبيه به ليس. 6/ 135 [اى پيامبر] بگو: «اى قوم من! تا سر حدّ توانايى خود عمل كنيد، بىشك من هم عملكنندهام، سپس به زودى خواهيد دانست كه سر انجام آن سراى [آخرت] از آن كيست. بىگمان ستمگران رستگار نمىگردند.» (135) قوم: مناداى مضاف، تقديرا منصوب و مضاف اليه آن حرف (ياء) به تخفيف حذف شده است. من: اسم موصول، مبنى، مفعول به، محلا منصوب. عاقبة: اسم تكون. 6/ 136 و [مشركان] براى خداوند از آنچه از زراعت و چهارپايانى كه [خود او] آفريده است، سهمى قرار دادند، و به گمان خويش گفتند: «اين براى خداوند و اين نيز براى شريكان [بتان] ماست.» پس آن چه براى شريكانشان بود، به خداوند نمىرسيد، ولى آن چه براى خداوند بود به شريكانشان مىرسيد، چه بد است آن چه حكم مىكنند (136) نصيبا: مفعول به فعل جعلوا. ساء: فعل ماضى براى ذمّ. ما: اسم موصول، مبنى، فاعل، محلا مرفوع و مخصوص به ذمّ محذوف است (ساء ما يحكمون حكمهم هذا) 6/ 137 و اين گونه، شريكانشان، براى بسيارى از مشركان، قتل فرزندانشان را بياراستند، تا آنان را نابود كنند، و دينشان را بر آنان بپوشانند، و اگر خداوند مىخواست، اين كار را نمىكردند، پس ايشان را با آن چه افترا مىبندند، وابگذار (137) قتل: مفعول به فعل زيّن. واو: واو معه، ما: اسم موصول، مبنى، مفعول معه، محلا منصوب.
نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 145