ترجمه قرآن و نكات نحوى آن - برزى، اصغر

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 148

6/ 147
[اى پيامبر!] پس اگر تو را تكذيب كردند، بگو: «پروردگارتان صاحب رحمت واسعه است، ولى عذابش از گروه گنهكاران بازگردانده نمى‌شود.» (147) ذو: خبر، علامت رفع آن (واو) و از اسماء خمسه است. بأس: نائب فاعل. ه: مضاف اليه، محلا مجرور.
6/ 148
به زودى كسانى كه شرك ورزيدند، خواهند گفت: «اگر خداوند مى‌خواست، ما و پدران ما شرك نمى‌ورزيديم، و چيزى را حرام نمى‌كرديم» كسانى هم كه قبل از آنان بودند، اين چنين [پيامبران خود را] تكذيب كردند تا آن كه خشم ما را چشيدند. بگو: «آيا نزد شما علمى هست كه آن را براى ما نشان دهيد؟ [ولى‌] شما جز از پندار پيروى نمى‌كنيد و شما جز دروغ نمى‌بافيد.» (148) الّذين: فاعل، محلا مرفوع. لو: حرف شرط غير جازم. ما: حرف نفى. لا:
حرف زايد براى تأكيد نفى و مورد دوّم حرف نفى است. من: حرف جرّ زايد. شى‌ء: لفظا مجرور، مفعول به، محلا منصوب. كذلك: جانشين مفعول مطلق (كذّب الّذين من قبلهم تكذيبا كذلك) حتى: حرف غايت. هل: حرف استفهام، غير عامل. الّا: هر دو حرف حصر.
الظّن: مفعول به. ان: هر دو مورد حرف نفى. انتم: مبتدا، محلا مرفوع.
6/ 149
بگو: «حجّت رسا از آن خداوند است، و اگر او مى‌خواست بى‌شك همگى شما را هدايت مى‌كرد.» (149) الحجّة: مبتداى مؤخّر. لام: حرف واقع در جواب شرط. اجمعين: تأكيد براى ضمير مخاطب (كم).
6/ 150
بگو: «شاهدان خود را كه شهادت دهند كه خداوند اين‌ها را حرام كرده است، حاضر كنيد» پس اگر آنان نيز شهادت دادند، تو به همراه ايشان شهادت مده، و از هوس‌هاى كسانى كه آيات ما را تكذيب كردند و از كسانى كه به آخرت ايمان ندارند و خود [بت را] با پروردگارشان برابر مى‌نهند، پيروى مكن (150) هلمّ: اسم فعل امر به معناى (احضروا) فاعل آن ضمير مستتر (انتم) است. الّذين: اسم موصول، مبنى، صفت شهداء، محلا منصوب. هذا: مفعول به، محلا منصوب. مع: مفعول فيه، ظرف مكان. هم: مضاف اليه، محلا مجرور. الّذين: مضاف اليه، محلا مجرور و مورد سوّم معطوف است به مورد دوّم. هم: مبتدا، محلا مرفوع.
6/ 151
بگو: «بياييد تا آن چه پروردگارتان بر شما حرام كرده است بر شما بخوانم كه چيزى را با او شريك قرار ندهيد، و به پدر و مادر احسان كنيد، و فرزندانتان را از [ترس‌] تنگدستى نكشيد، ما شما را و ايشان را روزى مى‌دهيم، و به كارهاى ناشايسته- چه آشكار آن و چه پنهان- نزديك نشويد، و انسانى را كه خداوند حرام داشته است، نكشيد مگر به حق [طبق حكم الهى‌]، اين [امور پنج‌گانه‌] است كه [خداوند] شما را به انجام آن توصيه فرموده است، باشد كه شما انديشه كنيد.» (151) ما: اسم موصول، مبنى، مفعول به، محلا منصوب. الّا- ان: حرف تفسير+ لا: حرف نفى و جرم. احسانا: مفعول به براى فعل مقدّر (- بقره/ 83) ما: اسم موصول، مبنى، بدل از فواحش (بدل اشتمال) الّتى: اسم موصول، صفت براى نفس، محلا منصوب. الّا: حرف حصر. ذلكم: اسم اشاره، مبتدا، محلا مرفوع. جمله‌ى تعقلون: خبر لعلّ، محلا مرفوع.

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 148

فرمت PDF

شناسنامه

فهرست