ترجمه قرآن و نكات نحوى آن - برزى، اصغر

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 152

7/ 12
[خداوند] فرمود: «هنگامى كه تو را امر كردم چه چيز تو را بازداشت كه سجده نبردى؟» گفت: «من از او بهترم، مرا از آتش آفريده‌اى و او را از گل آفريده‌اى.» (12) ما: اسم استفهام، مبنى، مبتدا، محلا مرفوع. الّا- ان: حرف مصدرى+ لا: حرف زايد. انا: مبتدا، محلا مرفوع.
7/ 13
فرمود: «از آن [مقام بهشت‌] فرودآى كه تو را نرسد كه در آن [مرتبه‌] كبر ورزى. پس بيرون رو، بى‌شك تو از سرافكندگانى» (13) اهبط: فعل امر، ضمير مستتر (انت) فاعل آن است. فاء:
مورد اوّل حرف ربط براى جواب شرط مقدّر، مورد دوّم حرف تعليل مورد سوّم حرف عطف.
7/ 14
[ابليس‌] گفت: «تا روزى كه [مردم‌] برانگيخته شوند، مرا مهلت بده.» (14) نون: نون وقايه و ياء: مفعول به، محلا منصوب.
7/ 15
فرمود: «به يقين تو از مهلت‌يافتگانى» (15) من المنظرين: محلا مرفوع، خبر انّ.
7/ 16
گفت: «پس به خاطر آن چه مرا گمراه كردى، من نيز البتّه بر راه راست تو در كمين [گمراهى‌] ايشان [بندگان‌] مى‌نشينم.» (16) فا: حرف ربط براى جواب شرط مقدّر، باء: حرف جرّ سببيه. ما: حرف مصدرى، محلا مجرور. نون: حرف وقايه، ياء: مفعول به، محلا منصوب. نون: حرف تاكيد ثقيله. صراط: مفعول فيه، ظرف مكان، المستقيم: صفت صراط.
7/ 17
«آن‌گاه از پيش روى آنان و از پشت سر ايشان، و از سوى راستشان و از جانب چپشان به سراغشان مى‌روم، و بيشترشان را شكرگزار نخواهى يافت.» (17) شاكرين: حال، علامت نصب آن (ياء) و حرف (نون) عوض از تنوين در مفرد آن (شاكرا) است.
7/ 18
فرمود: «از آن [مقام بهشت‌]، نكوهيده و سر افكنده بيرون برو، كه بى‌شك هركس كه از آنان [بندگان‌] از تو پيروى كند، جهنّم را از همگى شما پر خواهم ساخت.» (18) مذءوما: حال از فاعل فعل اخرج، مدحورا: حال دوّم. اجمعين: تأكيد براى (كم)
7/ 19
«و [فرمود] اى آدم! تو و همسرت در باغ بهشت ساكن شويد، و از هر نوع كه بخواهى [از ميوه‌هاى آن‌] بخوريد، ولى به اين درخت نزديك نشويد كه از ستمكاران خواهيد بود.» (19) حيث: اسم، مبنى بر ضم، محلا مجرور. الشجرة: بدل از هذه.
7/ 20
آن‌گاه شيطان آن دو را وسوسه كرد تا آنچه از عورت‌هايشان بر آن دو پوشيده مانده بود بر ايشان آشكار سازد، و گفت: «پروردگارتان شما را از اين درخت نهى نكرد، مگر آنكه [با خوردن ميوه‌ى آن‌] شما دو فرشته شويد يا از جاودانان [در بهشت‌] باشيد.» (20) لام: لام مقدّر به (ان) ناصبه در معناى تعليل و عاقبت. ما: اسم موصول، مبنى، مفعول به، محلا منصوب، مورد دوّم حرف نفى است. الّا: حرف حصر. ملكين: خبر تكون، علامت نصب آن (ياء) است.
7/ 21
و [شيطان‌] براى آن دو [آدم و همسرش‌] سوگند ياد كرد كه من به يقين از خيرخواهان شما هستم (21) هما: مفعول به، محلا منصوب. من النّاصحين: خبر انّ، محلا مرفوع.
7/ 22
و آن‌گاه [شيطان‌] آن دو را با فريب [از مقام بهشت به زمين‌] فرودآورد، پس چون آن دو از [ميوه‌ى‌] آن درخت خوردند، عورت‌هايشان بر آن دو آشكار شد و به چسباندن برگ [درختان‌] بهشت بر خود پرداختند، [تا شرمگاه‌هاى خود را بپوشانند] و پروردگارشان آن دو را ندا زد كه «آيا شما دو تن را از اين درخت نهى نكردم و بر شما دو تن نگفتم كه بى‌شك شيطان دشمنى آشكار براى شما دوتاست؟» (22) فاء: استئنافيه، لمّا: مفعول فيه، ظرف زمان، محلا منصوب.
طفقا: فعل ماضى ناقص براى آغاز كار به كار مى‌رود. مبين: صفت براى عدوّ.

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 152

فرمت PDF

شناسنامه

فهرست