ترجمه قرآن و نكات نحوى آن - برزى، اصغر

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 154

7/ 31
اى فرزندان آدم! زينت خود را در هر مسجدى برگيريد، و بخوريد و بياشاميد ولى اسراف مكنيد، بى‌شك او اسرافكاران را دوست ندارد (31) جمله‌ى لا يحبّ المسرفين: خبر انّ، محلا مرفوع.
7/ 32
[اى پيامبر!] بگو: «زينت الهى را كه [خداوند] براى بندگان خود پديد آورده و نيز روزى‌هاى پاكيزه را، چه كسى حرام كرده است؟» بگو: «اين [نعمت‌هاى الهى‌] در زندگى دنيا براى كسانى است كه ايمان آورده‌اند، در روز قيامت هم مخصوص [مؤمنان خواهد بود.] اين چنين آيات [خود] را براى قومى كه مى‌دانند، به روشنى بيان مى‌كنيم.» (32) الّتى: اسم موصول، مبنى، صفت زينة، محلا منصوب. الطّيبات: معطوف به زينة، علامت نصب آن كسره‌ى آخر و جمع مؤنث سالم است. هى: مبتدا، محلا مرفوع. للّذين: جارّ و محلا مجرور، خبر براى (هى) محلا مرفوع. خالصة: حال از ضميرى كه در للّذين است يعنى (قل هى استقرت للّذين آمنوا فى حال خلوص‌ها يوم القيامة.) كذلك: جانشين مفعول مطلق (نفصّلها تفصيلا كذلك التفصيل)
7/ 33
بگو: «پروردگارم تنها اعمال زشت را- چه آشكار باشد و چه پنهان- و نيز گناه و سركشى ناحق را حرام كرده است، و اين كه آنچه را كه [خداوند] دليلى براى آن نازل نكرده است، شما به خداوند شريك قرار دهيد، و اين كه آنچه را كه نمى‌دانيد به خداوند به دروغ نسبت دهيد.» (33) انّ: از حرف مشبهة بالفعل. ما: كافّه. ما: اسم موصول، مبنى، بدل از الفواحش، محلا منصوب. و ما و الاثم و البغى: هر سه مورد معطوف به الفواحش. ما: مورد سوّم و چهارم: مفعول به، محلا منصوبند.
7/ 34
و براى هر امّتى اجلى است، پس آن‌گاه كه اجلشان فرارسد، نه ساعتى تأخير كنند و نه [ساعتى‌] پيش افتند (34) لكلّ: جارّ و مجرور، خبر مقدّم، محلا مرفوع و اجل: مبتداى مؤخّر.
ساعة: مفعول فيه، ظرف زمان.
7/ 35
اى فرزندان آدم! اگر پيامبرانى از ميان خودتان به سوى شما بيايند كه آيات مرا بر شما بخوانند، هركس كه تقوا ورزد و نيكى كند، نه بيمى بر ايشان است و نه آنان غمناك شوند (35) امّا- ان: حرف شرط جازم+ ما: حرف زايد. آيات: مفعول به، علامت نصب آن كسره‌ى مقدر قبل از ضمير مضاف اليه (ياء) است. من: اسم شرط جازم، مبنى، مبتدا، محلا مرفوع. فاء:
حرف ربط براى جواب شرط دوّم. لا: حرف نفى مهمل. خوف: مبتدا و عليهم: خبر آن، محلا مرفوع. لا: حرف نفى زايد براى تاكيد.
7/ 36
و كسانى كه آيات ما را تكذيب كردند و از [قبول‌] آن كبر ورزيدند، آنان اهل دوزخند كه خود جاودانه در آنند (36) الّذين: اسم موصول، مبنى، مبتدا، محلا مرفوع و كذّبوا: صله‌ى آن.
اولئك: اسم اشاره، مبنى، بدل از الّذين، محلا مرفوع. هم: مبتدا، محلا مرفوع.
7/ 37
پس كيست ستمگرتر از كسى كه بر خداوند دروغ بندد يا آيات او را تكذيب كند؟ اينان [كسانى هستند كه‌] نصيبشان از كتاب [لوح محفوظ] به آنان مى‌رسد، تا آن‌گاه كه فرشتگان ما به سراغشان آيند كه جانشان را گيرند، گويند: «كجاست آن چه به جاى خداوند مى‌خوانديد؟» [كافران‌] پاسخ دهند: «از [نظر] ما ناپديد شدند» و عليه خودشان شهادت دهند كه خود كافر بوده‌اند (37) فاء: حرف ربط بر جواب شرط مقدّر، من: اسم استفهام، مبنى، مبتدا، محلا مرفوع. كذبا: مفعول به. اولئك: بدل از (من). اين: اسم استفهام، مبنى، خبر مقدّم، محلا مرفوع. ما: اسم موصول، مبنى، مبتداى مؤخّر، محلا مرفوع. جمله‌ى تدعون: خبر كنتم، محلا منصوب و جمله‌ى كانوا كافرين: خبر انّ، محلا مرفوع. كافرين: خبر كان، علامت نصب آن (ياء) و حرف (نون) عوض از تنوين در مفرد آن (كافرا) است.

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 154

فرمت PDF

شناسنامه

فهرست