ترجمه قرآن و نكات نحوى آن - برزى، اصغر

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 160

7/ 74
و ياد آريد هنگامى را كه بعد از [هلاكت قوم‌] عاد شما را جانشينان [ايشان‌] قرار داد و شما را در سرزمين [آنان‌] جاى داد كه در دشت‌هايش، قصرهايى مى‌سازيد و از كوه‌ها خانه‌هايى مى‌تراشيد، پس نعمت‌هاى الهى را به ياد آريد و در اين سرزمين به فساد نكوشيد (74) اذ:
مفعول به، محلا منصوب. خلفاء: مفعول به دوّم. الجبال: منصوب به نزع خافض، بيوتا:
مفعول به. مفسدين: حال از فاعل تعثوا و علامت نصب آن (ياء) و حرف (نون) عوض از تنوين در مفرد آن (مفسدا) است.
7/ 75
بزرگان قوم او [صالح‌] كه كبر مى‌ورزيدند، به مستضعفانى از آن قوم كه ايمان آورده بودند، گفتند: «آيا مى‌دانيد كه صالح فرستاده‌شده‌اى از جانب پروردگارش است؟» گفتند: «به يقين ما به آن چه او بدان رسالت يافته است، مؤمنيم.» (75) الّذين: اسم موصول، مبنى، صفت الملا، محلا مرفوع. استضعفوا: فعل مجهول و واو: نايب فاعل، محلا مرفوع. مؤمنون: خبر انّ، علامت رفع آن (واو) و حرف (نون) عوض از تنوين در مفرد آن (مؤمن) است.
7/ 76
كسانى كه كبر مى‌ورزيدند، گفتند: «ما به آنچه شما به آن ايمان داريد، كافريم.» (76) الّذين:
فاعل، محلا مرفوع. نا: اسم انّ، محلا منصوب و كافرون: خبر انّ، علامت رفع آن (واو) و حرف (نون) عوض از تنوين در مفرد آن (كافر) است.
7/ 77
آن‌گاه آن شتر را پى كردند، و از فرمان پروردگارشان سرپيچيدند و گفتند: «اى صالح! اگر از پيامبرانى، آنچه [از عذاب الهى‌] به ما وعده مى‌دهى، براى ما بياور.» (77) صالح: مناداى علم مفرد، مبنى بر ضم.
7/ 78
آن‌گاه زلزله آنان را فروگرفت، و در خانه‌هاى خود بمردند (78) فاء: حرف عطف. اصبحوا:
فعل ماضى ناقص، واو: اسم آن، محلا مرفوع و جاثمين: خبر آن، علامت نصب آن (ياء) و حرف (نون) عوض از تنوين در مفرد آن (جاثما) است.
7/ 79
[صالح‌] از آنان روى برتافت و گفت: «اى قوم من! به راستى كه من پيام پروردگار را به شما ابلاغ كردم و شما را اندرز دادم ولى شما اندرزگويان را دوست نداريد.» (79) قوم: مناداى مضاف، تقديرا منصوب و مضاف اليه آن (ياء) براى تخفيف حذف شده است. لقد- لام:
حرف تاكيد+ قد: حرف تحقيق. لكن: حرف استدراك، غير عامل.
7/ 80
و لوط را [ياد آريد] هنگامى كه به قوم خود گفت: «آيا مرتكب كار ناشايست مى‌شويد كه هيچ‌كس از جهانيان در آن بر شما پيشى نگرفته است؟» (80) لوطا: مفعول به براى فعل محذوف (اذكروا) اذ: اسم ظرفى بدل از لوط.
7/ 81
«بى‌شك شما از روى شهوت به جاى زنان سراغ مردان مى‌آييد. آرى شما قومى اسرافكار هستيد.» (81) لام: لام مزحلقه براى تاكيد. شهوة: مفعول له. بل: حرف اضراب و ابتداء.
مسرفون: صفت براى قوم، علامت رفع آن (واو) و حرف (نون) عوض از تنوين در مفرد آن (مسرف) است.

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 160

فرمت PDF

شناسنامه

فهرست