ترجمه قرآن و نكات نحوى آن - برزى، اصغر

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 186

8/ 70
اى پيامبر! به اسيرانى كه در دست شما هستند بگو: «اگر خداوند در قلب‌هاى شما خيرى [ايمان با اخلاص‌] سراغ داشته باشد، بهتر از آنچه كه از شما گرفته شده است، به شما ارزانى مى‌دارد و شما را مى‌آمرزد، و خداوند خطاپوش خطابخش است (70) ايدى: تقديرا مجرور.
الاسرى: تقديرا مجرور. يعلم: مضارع مجزوم، براى التقاء ساكنين مكسور شده است. اخذ:
ماضى مجهول، نايب فاعل آن ضمير مستتر (هو) است.
8/ 71
و اگر [اسيران كفّار] قصد خيانت به تو داشته باشند [بدانكه‌] همانا قبل از اين به خداوند خيانت ورزيدند، آن‌گاه [خداوند شما را] بر ايشان چيره كرد، و خداوند داناى حكيم است 71) فاء: حرف ربط بر جواب شرط، قد: حرف تحقيق. قبل: اسم، مبنى، محلا مجرور. فاء: حرف عطف.
8/ 72
به راستى كسانى كه ايمان آورده‌اند و هجرت كرده‌اند، و در راه خدا با اموالشان و جان‌هايشان جهاد كرده‌اند و كسانى كه [مهاجران را] جا داده‌اند و [ايشان را] يارى كرده‌اند، آنان دوستان يك‌ديگرند و كسانى كه ايمان آورده‌اند ولى هجرت نكرده‌اند، ايشان هيچ‌گونه دوستى با شما ندارند مگر آن كه هجرت كنند، و اگر در [امر] دين از شما يارى طلبند، بر شما است كه يارى كنيد مگر عليه قومى كه بين شما و بين ايشان پيمانى باشد، و خداوند به آن چه عمل مى‌كنيد، بيناست (72) آووا: فعل ماضى، مبنى بر ضم و (واو) فاعل آن، اين فعل در اصل آواوا بوده، براى التقاء ساكنين (در الف و واو) الف حذف شده و ماقبلش مفتوح شده است.
اولئك: اسم اشاره، مبنى، مبتدا، محلا مرفوع و بعض: مبتداى دوّم و اولياء: خبر براى بعض.
ما: حرف نفى. لم: حرف جزم. حتّى: حرف جرّ و غايت مقدّر به (ان) ناصبه. فاء: حرف ربط براى جواب شرط و عليكم: جارّ و محلا مجرور، خبر مقدّم، محلا مرفوع و النّصر: مبتداى مؤخّر. الّا: حرف استثناء، على قوم: مستثنى، محلا منصوب. ميثاق: مبتداى مؤخّر و خبر مقدّمش محذوف است.
8/ 73
و كسانى كه كفر ورزيده‌اند دوستان همديگرند. اگر آن [دستور] را عمل نكنيد، فتنه و فسادى بزرگ در روى زمين پديد مى‌آيد (73) الّا- ان: حرف شرط جازم+ لا: حرف نفى.
8/ 74
و كسانى كه ايمان آورده‌اند و هجرت كرده‌اند و در راه خدا جهاد كرده‌اند و كسانى كه [مهاجران را] جاى داده‌اند و [ايشان را] يارى كرده‌اند، آنان همان مؤمنان حقيقى هستند، براى ايشان آمرزش و روزى شايسته‌اى مقرّر است (74) هم: ضمير فصل. حقا: صفت جانشين مفعول مطلق (المؤمنون ايمانا حقا)
8/ 75
و كسانى كه بعد از آن [بعد از ايمان و هجرت و جهاد شما] ايمان آورده‌اند و هجرت كرده‌اند و همراه شما جهاد كرده‌اند، اينان از شما هستند و در كتاب [حكم‌] الهى، خويشاوندان [در ارث بردن‌] نسبت به هم‌ديگر سزاوارترند. به يقين خداوند بر هر چيزى داناست (75) بعد:
اسم، مبنى، محلا مجرور. مع: مفعول فيه، ظرف مكان. اولئك: مبتدا، محلا مرفوع، منكم:
خبر، محلا مرفوع. اولو: مبتدا، علامت رفع آن (واو)، بعض: مبتداى دوّم. اولى: خبر، تقديرا مرفوع.

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 186

فرمت PDF

شناسنامه

فهرست