ترجمه قرآن و نكات نحوى آن - برزى، اصغر

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 199

9/ 73
هان اى پيامبر! با كافران و منافقان جهاد كن و بر آنان درشتى بنما، و جايگاه آنان جهنّم است و چه بد سر انجامى است (73) النّبى: بدل از اىّ. مأوى: مبتدا، تقديرا مرفوع. بئس: فعل ماضى، براى انشاى ذمّ و المصير: فاعل آن و مخصوص به ذمّ (جهنّم) محذوف است.
9/ 74
[كافران و منافقان‌] به خداوند سوگند ياد مى‌كنند كه [در غياب پيامبر دشنام‌] نگفته‌اند ولى قطعا سخن كفرآميز گفته‌اند و بعد از اسلام آوردنشان كفر ورزيده‌اند، و به چيزى [كشتن پيامبر در عقبه‌] همّت گمارده‌اند كه بدان دست نيافته‌اند، و به انتقام برنخاستند مگر ازآن‌رو كه خداوند و پيامبر او از فضل خويش ايشان را بى‌نياز ساخته‌اند. پس اگر توبه كنند براى ايشان بهتر است، و اگر روى بگردانند، خداوند ايشان را در دنيا و آخرت به عذابى دردناك گرفتار مى‌كند و در روى زمين هيچ دوست و ياورى ندارند (74) ما: هر سه مورد حرف نفى. لام:
حرف تاكيد براى قسم مقدّر. قد: حرف تحقيق. الّا: حرف حصر.
9/ 75
و از آنان كسانى هستند كه با خداوند عهد كرده‌اند كه اگر از فضل خويش به ما ببخشد، قطعا صدقه خواهيم پرداخت و از صالحان خواهيم شد (75) من: اسم موصول، مبنى، مبتدا، محلا مرفوع. لام: موطّئه براى قسم. ان: حرف شرط جازم. لام: هر دو مورد لام قسم براى تاكيد و نون: هر دو مورد تاكيد ثقيله.
9/ 76
امّا هنگامى كه [خداوند] از فضل خويش به ايشان بخشيد، در آن بخل ورزيدند، و [از عهد خويش‌] با حال اعراض روى‌گردان شدند (76) فاء: حرف عطف. لمّا: مفعول فيه، ظرف زمان، محلا منصوب. واو: حرف عطف و هم: مبتدا، محلا مرفوع.
9/ 77
پس [منافقان‌] به خاطر آن كه با خداوند در آن چه پيمان بسته بودند، خلاف كردند و به خاطر آن كه دروغ مى‌گفتند، [خداوند]، تا روزى كه او را ملاقات بكنند، به دنبال آن در دل‌هايشان [داغ‌] نفاق نهاد (77) نفاقا: مفعول به دوّم. ما: اسم موصول، مبنى، مفعول به دوّم، محلا منصوب. ه: مفعول به، محلا منصوب. جمله‌ى يكذبون: خبر كانوا، محلا منصوب.
9/ 78
آيا ندانسته‌اند كه خداوند سرّشان و نجوايشان را مى‌داند و به يقين خداوند داناى اسرار نهانى است (78)
9/ 79
كسانى كه از داوطلبان مؤمنان درباره‌ى صدقات و از كسانى كه جز مقدار [ناچيز] توانشان چيزى نمى‌يابند، عيبجويى مى‌كنند و آنان را مسخره مى‌كنند، [بايد بدانند كه‌] خداوند آنان را به سخره مى‌گيرد و آنان عذابى دردناك دارند (79) الّذين: اسم موصول، مبنى، مبتدا، محلا مرفوع و مورد دوّم معطوف است به المطوعين. الّا: حرف حصر و جهد: مفعول به. لهم: خبر مقدّم، محلا مرفوع.

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 199

فرمت PDF

شناسنامه

فهرست