ترجمه قرآن و نكات نحوى آن - برزى، اصغر

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 200

9/ 80
چه بر آنان [منافقان‌] آمرزش بخواهى، چه بر ايشان آمرزش نخواهى [يكسان است‌] اگر هفتاد بار بر آنان آمرزش بخواهى، هرگز خداوند آنان را نخواهد آمرزيد، اين [عدم قبول استغفار] از آن روست كه آنان به خدا و رسولش كفر ورزيدند و خداوند قوم نافرمانان را هدايت نمى‌كند (80) او: حرف تخيير. سبعين: جانشين مفعول مطلق. مرّة: تمييز. ذلك: مبتدا، محلا مرفوع و انّهم كفروا: خبر آن، محلا مرفوع. هم: اسم انّ، محلا منصوب و جمله‌ى كفروا باللّه و رسوله: خبر انّ، محلا مرفوع، جمله‌ى لا يهدى القوم الفاسقين: خبر مبتدا (اللّه)، محلا مرفوع.
9/ 81
بر جاى ماندگان [از جنگ تبوك‌] به خانه‌نشينى خود كه مخالفت با رسول خدا بود، شادمان بودند و كراهت داشتند كه با اموال و جان‌هاى خويش در راه خدا جهاد كنند، و مى‌گفتند: «در اين گرما [به جانب جنگ‌] رهسپار نشويد!» [اى پيامبر!] بگو: «اگر در مى‌يافتيد، آتش جهنم سوزان‌تر است.» (81) خلاف: مفعول له. جهنّم: مضاف اليه، علامت جرّ آن فتحه‌ى آخر و غير منصرف است. حرّا: تمييز. لو: حرف شرط غير جازم، جمله‌ى يفقهون: خبر كانوا، محلا منصوب.
9/ 82
پس بايد اندكى بخندند و به جزاى آن چه به دست مى‌آوردند، بسيار بگريند (82) قليلا و كثيرا: هر دو مورد صفت جانشين مفعول مطلق (زمانا قليلا و زمانا كثيرا) جزاء: مفعول له.
جمله‌ى يكسبون: خبر كانوا، محلا منصوب.
9/ 83
و اگر خداوند تو را به سوى طايفه‌اى از آنان بازگرداند، و از تو براى بيرون آمدن [به جنگ‌] اجازه خواستند، بگو: «شما هرگز همراه من بيرون نخواهيد آمد و هرگز همراه من با هيچ دشمنى نخواهيد جنگيد، زيرا شما نخستين بار به خانه‌نشينى راضى شديد، پس [اكنون نيز] با بر جاى ماندگان بنشينيد.» (83) رجع: فعل ماضى، محلا مجزوم. مع: هر سه مورد مفعول فيه، ظرف مكان. تقديرا منصوب. ياء: مضاف اليه، محلا مجرور. ابدا: مفعول فيه، ظرف زمان.
اوّل: جانشين مفعول مطلق.
9/ 84
هرگز بر هيچ‌يك از آنان كه بميرد، نماز مخوان، و بر سر قبرش نايست، زيرا كه آنان به خداوند و رسول او كفر ورزيدند و در حالى كه فاسق بودند، مردند (84) واو: حاليّه و هم:
مبتدا، محلا مرفوع.
9/ 85
اموال آنان و اولادشان تو را به شگفتى درنيندازد. جز اين نيست كه خداوند مى‌خواهد به آن وسيله آنان را در دنيا عذاب كند و در حالى كه كافرند جانشان درآيد (85) انّ: از حروف مشبهة بالفعل، ما: كافّه. واو: حاليّه، هم: مبتدا، محلا مرفوع.
9/ 86
و چون سوره‌اى نازل شود كه به خداوند ايمان آوريد و همراه رسول او جهاد كنيد، توانگرانشان از تو رخصت خواهند و گويند: «ما را بگذار كه با خانه‌نشينان باشيم.» (86) سورة:
نايب فاعل. اولو: فاعل، علامت رفع آن (واو) است. نكن: فعل مضارع ناقص، جواب طلب.
مع: هر دو مورد مفعول فيه، ظرف مكان.

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 200

فرمت PDF

شناسنامه

فهرست