ترجمه قرآن و نكات نحوى آن - برزى، اصغر

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 21

2/ 135
و [اهل كتاب‌] گفتند: «يهودى يا مسيحى باشيد تا هدايت يابيد.» بگو: « [اين گونه نيست‌] بلكه آيين ابراهيم يكتاپرست و پاكدين را [پيروى مى‌كنيم‌] و او از مشركان نبود.» (135) هودا:
خبر كانوا. بل: حرف اضراب. ملّة: مفعول به براى فعل محذوف (نتّبع) حنيفا: حال.
2/ 136
بگوييد: «به خداوند و به آنچه بر ما نازل شده و به آنچه بر ابراهيم و اسماعيل و اسحاق و يعقوب و اسباط [نوادگان او] نازل شده و به آن چه به موسى و عيسى داده شده و به آنچه بر پيامبران از جانب پروردگارشان داده شده، ايمان آورده‌ايم. بين هيچ‌يك از آنان فرق نمى‌گذاريم و ما براى او تسليم هستيم.» (136) ما: هر چهار مورد، محلا مجرور، معطوف به لفظ جلاله اللّه. نحن: مبتدا، محلا مرفوع.
2/ 137
پس اگر به مثل آن چه شما ايمان آورده‌ايد، ايمان بياورند پس حتما هدايت يافته‌اند و اگر روى برتابند جز اين نيست كه ايشان در ستيزند و خداوند به زودى شما را از [شرّ] آنان كفايت مى‌كند و او شنواى داناست (137) ما: اسم موصول، محلا مجرور. هم: مبتدا، محلا مرفوع. فى شقاق: جارّ و مجرور، خبر، محلا مرفوع. فسيكفيكهم:- فاء: حرف ربط براى جواب شرط مقدّر و سين: حرف استقبال و يكفى: فعل مضارع، تقديرا مرفوع و كاف: مفعول به، محلا منصوب و هم: مفعول به دوّم، محلا منصوب.
2/ 138
اين [دين يكتاپرستى و حق‌گراى ابراهيم‌] رنگ و نگارگرى خداوند است و چه كسى نيكونگارتر از خداوند است؟ و ما پرستندگان او هستيم (138) صبغة: مفعول مطلق يا مفعول به براى فعل محذوف. من: اسم استفهام، مبتدا، محلا مرفوع. نحن: مبتدا، محلا مرفوع.
2/ 139
بگو: «آيا درباره‌ى خداوند با ما ستيزه مى‌كنيد؟ در حالى كه او پروردگار ما و پروردگار شماست و اعمال ما مربوط به ما و اعمال شما مربوط به خود شماست و ما براى او اخلاص مى‌ورزيم» (139)
2/ 140
يا مى‌گوييد كه: «ابراهيم و اسماعيل و اسحاق و يعقوب و اسباط [نوادگان او] يهودى يا مسيحى بوده‌اند؟» بگو: «آيا شما داناتريد يا خداوند؟» و كيست ستمكارتر از آن‌كس كه شهادتى را- كه از جانب خداوند نزد اوست- پنهان كند؟ و خداوند از آن چه مى‌كنيد غافل نيست (140) هودا: خبر كان. من: اسم استفهام، مبتدا، محلا مرفوع. عند: مفعول فيه، ظرف مكان. ما: شبيه به ليس و اللّه: اسم آن و بغافل: جارّ و مجرور، خبر آن، محلا منصوب.
2/ 141
اين امّتى است كه در گذشته‌اند، آن چه آنان كردند مربوط به خودشان است و آنچه شما كرديد مربوط به خود شماست و از آن چه ايشان مى‌كردند شما بازخواست نمى‌شويد.
(141) درباره‌ى نكات نحوى اين آيه: (- بقره/ 134)

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 21

فرمت PDF

شناسنامه

فهرست