ترجمه قرآن و نكات نحوى آن - برزى، اصغر

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 213

10/ 34
[اى پيامبر! به مشركان‌] بگو: «آيا از شريكانتان [بتانتان‌] كسى هست كه آفرينش را آغاز كند، سپس آن را بازگرداند؟» بگو: «خداوند آفرينش را آغاز مى‌كند، سپس آن را بازمى‌گرداند. پس چگونه [از حق‌] روى گردان مى‌شويد؟» (34) من: اسم موصول، مبنى، مبتداى مؤخّر. انّى:
اسم استفهام، مبنى به معنى (كيف) حال از (تؤفكون)، محلا منصوب.
10/ 35
بگو: «آيا از شريكانتان كسى هست كه به سوى حق هدايت كند؟» بگو: «خداوند به حق هدايت مى‌كند.» پس آيا كسى كه به سوى حق هدايت مى‌كند سزاوارتر است كه مورد پيروى قرار گيرد يا كسى كه هدايت نمى‌كند مگر آن كه هدايت شود؟ پس شما را چه مى‌شود، چگونه حكم مى‌كنيد؟ (35) من: هر سه مورد موصول، مبنى، مبتدا، محلا مرفوع و جمله‌هاى بعد از آن‌ها خبرند. امّن- ام: حرف عطف+ من: اسم موصول. الّا: حرف حصر. كيف: اسم استفهام، مبنى، حال از تحكمون، محلا منصوب.
10/ 36
و بيشترشان جز از گمان پيروى نمى‌كنند، به يقين، گمان، ذرّه‌اى از حق را غنا نمى‌بخشد.
بى‌گمان خداوند به آن چه انجام مى‌دهند، داناست (36) الّا: حرف حصر، ظنّا: صفت جانشين مفعول مطلق (الّا اتباع الظّن)
10/ 37
و سزاوار نيست كه اين قرآن از جانب غير خدا، به دروغ بر ساخته شده باشد. بلكه تصديقى بر آن [تورات و انجيل‌] است كه پيشاپيش آن است و تفصيل آن كتاب است [و] در آن ترديدى نيست كه از پروردگار جهانيان است (37) هذا: اسم كان، محلا مرفوع، القرآن: بدل از هذا. ان:
حرف نصب و مصدرى. لكن: حرف استدراك. الّذى: مضاف اليه، محلا مجرور. فيه: خبر لاء نفى جنس، محلا مرفوع.
10/ 38
بلكه [منكران‌] مى‌گويند: «آن را به دروغ بر ساخته است؟» بگو: «اگر راست گوييد، سوره‌اى مانند آن بياوريد و هركس را كه مى‌توانيد، در برابر خداوند [به يارى‌] فراخوانيد.» (38) ام:
حرف عطف منقطعه به معنى (بل) براى اضراب. صادقين: خبر كنتم، علامت نصب آن (ياء) و حرف (نون) عوض از تنوين در مفرد آن (صادقا) است.
10/ 39
بلكه چيزى را تكذيب كردند كه به علم آن احاطه نيافته‌اند و هنوز تأويل آن [سر انجام كارشان از نظر ثواب و عقاب‌] بر آنان نيامده است، [حتّى‌] كسانى كه قبل آنان بودند، اين گونه تكذيب كردند. پس بنگر كه عاقبت ظالمان چگونه بود (39) بل: حرف اضراب. كذلك: مفعول مطلق براى (كذّب) محلا منصوب. كيف: اسم استفهام، مبنى، خبر كان، محلا منصوب.
10/ 40
و از ميان آنان [مكذّبان‌] كسى هست كه به آن [قرآن‌] ايمان دارد، و از ميان آنان كسى هست كه به آن ايمان ندارد، و پروردگارت به [احوال‌] مفسدان داناتر است (40) من: هر دو مورد اسم موصول، مبنى، مبتداى مؤخّر (خبر مقدمشان محذوف است)، محلا مرفوع، جمله‌هاى يؤمن به و لا يؤمن به: صله‌ى موصول (من) هستند.
10/ 41
و [اى پيامبر!] اگر تو را تكذيب كردند، بگو: «عمل من از آن من و عمل شما، از آن شماست، شما از آن چه من عمل مى‌كنم، برى هستيد، و من از آن چه شما عمل مى‌كنيد، بر كنارم» (41) عمل: هر دو مبتداى مؤخّر (خبر مقدمشان محذوف است)، و مورد اوّل تقديرا مرفوع است.
10/ 42
و از ميان آنان كسانى هستند كه [براى اعراض‌] به تو گوش فرا مى‌دهند، امّا آيا تو مى‌توانى كران را شنوا گردانى، هر چند كه تعقّل نكنند؟ (42) أ: استفهام انكارى. لو: حرف شرط غير جازم.

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 213

فرمت PDF

شناسنامه

فهرست