نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 216
10/ 62 آگاه باشيد كه دوستان خداوند، نه بيمى بر آنان است و نه آنان اندوهگين مىشوند (62) الا: حرف تنبيه. لا: حرف شبيه به ليس، خوف: اسم آن و عليهم: خبر آن، محلا منصوب. و لا: حرف زايد براى تأكيد نفى. 10/ 63 همانان كه ايمان آوردهاند و تقوا پيشه كردهاند (63) الّذين: صفت اولياء. 10/ 64 ايشان را در زندگى دنيا و در آخرت بشارت باشد. هيچ تبديلى براى وعدههاى الهى نيست، اين همان رستگارى عظيم است (64) البشرى: مبتداى مؤخّر، تقديرا مرفوع. لا: حرف نفى جنس. هو: ضمير فصل. 10/ 65 و [اى پيامبر!] سخن ايشان [معاندان] تو را اندوهگين نكند. به يقين عزّت همگى از آن خداوند است، او شنواى داناست (65) جميعا: حال از العزّة. 10/ 66 آگاه باشيد كه بدون ترديد هركس كه در آسمانها و هركس كه در زمين است، از آن خداوند است. و كسانى كه غير از خداوند شريكانى را [براى او] مىخوانند از چه پيروى مىكنند؟ آنان جز از پندار پيروى نمىكنند و ايشان فقط گمان مىبرند (66) ما: اسم استفهام، مبنى، مفعول به براى يتّبع، محلا منصوب. الّذين: فاعل، محلا مرفوع. ان: هر دو مورد حرف نفى. الّا: هر دو مورد حرف حصر. الظّن: مفعول به. 10/ 67 او كسى است كه شب را براى شما قرار داد تا در آن آرام گيريد، و روز را روشن ساخت [تا در آن فعاليّت كنيد] به راستى در آن [امر] براى قومى كه مىشنوند، نشانهها هست (67) مبصرا: حال. 10/ 68 [مشركان] گفتند: «خداوند فرزندى برگزيده است.» او منزّه است، او بىنياز است. آن چه در آسمانها و آن چه در زمين است از آن اوست، در نزد شما هيچ حجّتى بر اين [ادّعا] نيست. آيا چيزى را كه نمىدانيد به خداوند مىگوييد؟ (68) سبحان: مفعول مطلق براى فعل محذوف (اسبّح)، ه: مضاف اليه، محلا مجرور. ما: اسم موصول، مبنى، مبتداى مؤخّر، ان: حرف نفى. 10/ 69 [اى پيامبر!] بگو: «به راستى كسانى كه به خداوند دروغ مىبندند، رستگار نمىشوند.» (69) جملهى لا يفلحون: خبر انّ، محلا مرفوع. 10/ 70 [دروغ آنان] بهرهاى [اندك] در دنياست، سپس بازگشتشان به سوى ماست، آنگاه به خاطر آن كه كفر مىورزيدند، عذاب شديد به ايشان مىچشانيم (70) متاع: خبر براى مبتداى محذوف (افتراؤهم متاع فى الدّنيا) مرجع: مبتداى مؤخّر، جملهى يكفرون: خبر كانوا، محلا منصوب.
نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 216