ترجمه قرآن و نكات نحوى آن - برزى، اصغر

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 217

10/ 71
و [اى پيامبر!] خبر نوح را بر آنان [منكران‌] بخوان، آن‌گاه كه به قومش گفت: «اى قوم من! اگر مقام [پيامبرى‌] من و پند دادنم به آيات الهى بر شما گران است [بايد بدانيد كه من‌] بر خداوند توكّل كرده‌ام، پس شما نيز كار خويش را با شريكانتان هماهنگ كنيد تا كارتان بر شما پوشيده نباشد، آن‌گاه به قتل من قيام كنيد و مهلتم ندهيد.» (71) مقامى: فاعل، تقديرا مرفوع و ياء: مضاف اليه، محلا مجرور. غمة: خبر يكن. لا: هر دو مورد لاء نهى. تنظروا: فعل مضارع مجزوم، علامت جزم آن حذف (نون) و واو: فاعل آن و نون: نون وقايه و ياء بعد از نون وقايه براى تخفيف حذف شده است و آن در حقيقت مفعول به و محلا منصوب است.
10/ 72
پس اگر روى گردان شويد، من مزدى از شما نمى‌خواهم، مزد من تنها بر عهده‌ى خداوند است، و من مأمورم كه از تسليم‌شدگان باشم (72) فاء: مورد اوّل حرف عطف و مورد دوّم حرف ربط براى جواب شرط. من: حرف جرّ زايد و اجر: مفعول به دوّم، محلا منصوب. ان:
حرف نفى، اجرى: مبتدا، تقديرا مرفوع و ياء: مضاف اليه، محلا مجرور. الّا: حرف حصر. ان:
حرف مصدرى.
10/ 73
امّا او [نوح‌] را تكذيب كردند، آن‌گاه او را و كسانى كه به همراه او در كشتى بودند، نجات بخشيديم، و ايشان را جانشينان [پيشينيان‌] ساختيم، و كسانى كه آيات ما را تكذيب كردند غرقه كرديم. پس بنگر كه عاقبت هشدارداده‌شدگان چگونه بوده؟ (73) مع: مفعول فيه، ظرف مكان. خلائف: مفعول به دوّم. الّذين: مفعول به، محلا منصوب. كيف: اسم استفهام، مبنى، خبر مقدّم كان.
10/ 74
سپس، بعد از او رسولانى را به سوى قومشان برانگيختيم، و براى ايشان دلايل روشن آوردند، ولى ايشان بر آن نبودند كه به چيزى كه از قبل آن را تكذيب كرده بودند، ايمان بياورند.
اين چنين بر قلب‌هاى تجاوزكاران مهر مى‌نهيم (74) كذلك: مفعول مطلق فعل نطبع.
10/ 75
سپس بعد از ايشان موسى و هارون را با آيات خويش به سوى فرعون و پيشوايان قومش برانگيختيم، امّا آنان كبر ورزيدند و قومى مجرم بودند (75) موسى: مفعول به، تقديرا منصوب.
فرعون: مجرور، علامت جرّ آن فتحه‌ى آخر است. مجرمين: صفت قوما، علامت نصب آن (ياء) و حرف (نون) عوض از تنوين در مفرد آن (مجرما) است.
10/ 76
و هنگامى كه حق از جانب ما به سوى آنان آمد، گفتند: «بى‌شك اين سحرى آشكار است.» (76) هذا: اسم انّ، محلا منصوب و لام: مزحلقه براى تأكيد بر سر خبر آمده است.
10/ 77
موسى گفت: «آيا حق را، هنگامى كه به سوى شما آيد [سحر] مى‌گوييد؟ آيا اين سحر است؟ در حالى كه ساحران رستگار نمى‌شوند.» (77) لمّا: مفعول فيه، ظرف زمان، محلا منصوب. هذا: اسم اشاره، مبنى، مبتداى مؤخّر، محلا مرفوع.
10/ 78
[فرعونيان به موسى‌] گفتند: «آيا نزد ما آمده‌اى كه ما را از شيوه‌اى كه پدرانمان را بر آن يافته‌ايم، بازدارى و در اين سرزمين [مصر]، رياست براى شما دو تن [موسى و هارون‌] باشد؟ و ما به شما دو تن ايمان نداريم.» (78)

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 217

فرمت PDF

شناسنامه

فهرست