ترجمه قرآن و نكات نحوى آن - برزى، اصغر

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 224

11/ 20
آنان در زمين ناتوان‌كنندگان [خداوند] نيستند و هيچ ياورى در مقابل خداوند ندارند، عذاب بر ايشان دو چندان خواهد شد. آنان توانايى شنيدن [حق را] نداشتند و [حقيقت را] نمى‌ديدند (20) اولئك: مبتدا، محلا مرفوع. معجزين: خبر كان، علامت نصب آن (ياء) و حرف (نون) عوض از تنوين در مفرد آن (معجزا) است. من: حرف جرّ زايد، اولياء: محلا مجرور، اسم مؤخّر كان، محلا مرفوع. العذاب: نائب فاعل. ما: هر سه مورد حرف نفى.
11/ 21
اينان كسانى‌اند كه بر خودشان زيان زده‌اند و آن چه [معبودهايى‌] را كه به دروغ برساخته بودند، از آن‌ها گم شد (21) الّذين: خبر، محلا مرفوع. ما: اسم موصول، مبنى، مفعول به، محلا منصوب.
11/ 22
حقّا كه آنان در آخرت خود زيان‌كارترند (22) لا: حرف نفى جنس، جرم: اسم لاى نفى جنس، منصوب. جمله‌ى بعدى خبر آن، محلا مرفوع. هم: ضمير فصل.
11/ 23
بى‌شك كسانى كه ايمان آورده‌اند و كارهاى شايسته انجام داده‌اند و به پروردگارشان آرامش يافته‌اند، آنان اهل بهشتند [و] ايشان در آن جاودانه‌اند (23)
11/ 24
مثل اين دو گروه [منكران و مؤمنان‌] مانند [مثل‌] كور و كر، و بينا و شنواست، آيا اين دو در مثل مساويند؟ پس آيا پند نمى‌گيريد؟ (24) كالاعمى: جارّ و تقديرا مجرور، خبر، محلا مرفوع.
هل: حرف استفهام، غير عامل. مثلا: تمييز.
11/ 25
و به راستى ما نوح را به سوى قومش فرستاديم. [نخستين بار به آنان گفت:] من براى شما هشداردهنده‌اى آشكارم؛ (25)
11/ 26
كه جز خداوند را نپرستيد، كه من بر شما از عذاب روزى دردناك بيمناكم (26) ان: حرف تفسير. الّا: حرف حصر. اللّه: مفعول به. جمله‌ى اخاف عليكم عذاب يوم اليم: خبر انّ، محلا مرفوع.
11/ 27
پس اشراف قوم او كه كافر بودند، گفتند: «ما تو را جز بشرى مثل خود نمى‌بينيم و ما نمى‌بينيم جز [گروهى از] فرومايگان ما [آن نيز] نسنجيده، كسى از تو پيروى كرده باشد، و براى شما هيچ فضيلتى بر خود نمى‌بينم، بلكه شما را دروغگو مى‌پنداريم.» (27) الّذين: اسم موصول، مبنى، صفت (الملأ) محلا مرفوع و مورد دوّم فاعل، محلا مرفوع. الّا: هر دو مورد حرف حصر. بادى: مفعول فيه، ظرف زمان، متعلق به (اتبع) ما: هر سه مورد حرف نفى. بل:
حرف اضراب. كاذبين: مفعول به دوّم.
11/ 28
[نوح‌] گفت: «اى قوم من بگوييد، اگر از جانب پروردگارم حجّتى روشن داشته باشم و او از نزد خود مرا رحمتى بخشيده باشد و [اين معجزه‌] بر شما پوشيده باشد، آيا ما [مى‌توانيم‌] شما را به [قبول‌] آن ملزم كنيم؟ در حالى كه شما بدان كراهت داريد.» (284) قوم: مناداى مضاف، تقديرا منصوب و (ياء) از آخر آن براى تخفيف حذف شده است. أ: هر دو مورد حرف استفهام. رحمة: مفعول به دوّم. نلزم: فعل مضارع، كم: مفعول به، واو: حرف زايد براى حركه‌ى اشباع ميم و ها: مفعول به دوّم. واو: حاليّه.

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 224

فرمت PDF

شناسنامه

فهرست