ترجمه قرآن و نكات نحوى آن - برزى، اصغر

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 235

11/ 118
[اى پيامبر!] اگر پروردگار تو مى‌خواست، مردم را امّت واحدى [بدون اختلاف‌] قرار مى‌داد، ولى پيوسته اختلاف مى‌ورزند (118) لو: حرف شرط غير جازم و لام: حرف جواب شرط. لا يزالون: فعل مضارع ناقص، واو: اسم آن و مختلفين: خبر آن، علامت نصب آن (ياء) و حرف (نون) عوض از تنوين در مفرد آن (مختلفا) است.
11/ 119
مگر كسانى كه پروردگار تو [به آنان‌] رحم كرده است و براى همين [رحمت‌] آنان را آفريده است، و وعده‌ى پروردگارت [اين چنين‌] قطعيّت يافته است كه: حتما جهنّم را از جملگى جن و انس [كافر و سركش‌] پر خواهم ساخت (119) الّا: حرف استثناء، من: مستثنى، محلا منصوب. لذلك: جارّ و محلا مجرور. اجمعين: تأكيد معنوى براى الناس.
11/ 120
[اى پيامبر] مجموعه‌اى از اخبار پيامبران را بر تو حكايت مى‌كنيم، [آن اخبار] چيزى است كه دلت را بدان استوار مى‌سازيم، و در اين [آيات الهى‌] حق براى تو آمده است و براى مؤمنان نيز موعظه و تذكّرى است (120) كلّا: مفعول به مقدّم. ما: اسم موصول، بدل از كلّا، محلا منصوب.
11/ 121
و به كسانى كه ايمان نمى‌آورند بگو: «به قدر توانايى خود عمل كنيد كه ما نيز عمل‌كننده‌ايم.» (121)
11/ 122
«و منتظر باشيد كه ما نيز منتظريم.» (122)
11/ 123
و غيب آسمان‌ها و زمين از آن خداوند است و تمام كارها به سوى او بازگردانده مى‌شود، پس او را بپرست و بر او توكّل كن و پروردگار تو از آن چه عمل مى‌كنيد، غافل نيست (123) كلّه:
تاكيد معنوى براى امر و هاء: مضاف اليه، محلا مجرور. ما: ماء شبيه به ليس، غافل: خبر آن، محلا منصوب.
12. [سوره‌ى يوسف، مكّى، 111 آيه‌]
به نام خداوند بخشنده‌ى مهربان‌
12/ 1
الف، لام، راء. اين آيات كتاب روشنگر است (1) الر: از حروف مقطّعه‌ى كتاب كريم است و محلى از اعراب ندارد. تلك: مبتدا، محلا مرفوع.
12/ 2
به راستى ما آن [كتاب مبين‌] را قرآنى عربى نازل كرديم، باشد كه شما تعقّل كنيد (2) قرانا:
حال از ضمير (هاء) جمله‌ى تعقلون: خبر لعلّ، محلا مرفوع.
12/ 3
[اى پيامبر!] ما بهترين داستان را به موجب همين قرآن كه به تو وحى كرديم، بر تو حكايت مى‌كنيم، و بى‌گمان تو قبل از آن از بى‌خبران بودى (3) احسن: جانشين مفعول مطلق. هذا:
مفعول به، محلا منصوب، القرآن: بدل از هذا. ان: مخفّفه از مثقّله (انّ) و ضمير شأن محذوف (هاء) اسم آن و جمله‌ى كنت من قبله لمن الغافلين: خبر آن است. لام: حرف فارقه.
12/ 4
[ياد آر] زمانى را كه يوسف به پدرش [يعقوب‌] گفت: «اى پدر عزيز من! به راستى من [در خواب‌] يازده ستاره ديدم و خورشيد و ماه را ديدمشان كه براى من سجده مى‌كنند.» (4) اذ:
مفعول به براى فعل محذوف (اذكر) ابت: مناداى مضاف، تقديرا منصوب و حرف (تاء) بدل از (ياء) مضاف اليه محذوف است كه در اصل (يا ابتى) بوده است. احد عشر: مفعول به و عشر جزء عددى است و كوكبا: تمييز. ساجدين: حال از ضمير (هم) و علامت نصب آن (ياء) و حرف (نون) عوض از تنوين در مفرد آن (ساجدا) است.

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 235

فرمت PDF

شناسنامه

فهرست