ترجمه قرآن و نكات نحوى آن - برزى، اصغر

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 248

12/ 104
و تو بر آنان [رسالت‌] مزدى از آنان نمى‌خواهى. آن [قرآن كريم‌] جز پندى براى جهانيان نيست (104) من: حرف زايد، اجر: مفعول به، محلا منصوب. ان: حرف نفى، الّا: حرف حصر.
هو: مبتدا، محلا مرفوع و ذكر: خبر آن.
12/ 105
و چه بسيار از نشانه‌اى در آسمان‌ها و زمين كه بر آن‌ها مى‌گذرند، در حالى كه آنان از آن‌ها روى گردانند (105) كاين: اسم كنايه، مبنى، مبتدا، محلا مرفوع. و جمله‌ى يمرّون: خبر آن، محلا مرفوع. واو: حاليّه.
12/ 106
و بيشتر ايشان به خداوند ايمان نمى‌آورند مگر اين كه در همان حال آنان مشركند (106) ما:
حرف نفى. الّا: حرف حصر. واو: حاليّه، هم: مبتدا، محلا مرفوع.
12/ 107
پس آيا ايمن‌اند از اين كه عذاب فراگير خداوند به آنان بيايد، يا در حالى كه آنان آگاهى ندارند، ناگهان قيامت بر ايشان فرارسد؟ (107) بغتة: حال.
12/ 108
[اى پيامبر!] بگو: «اين رسم من است كه من و هر كسى كه از من پيروى كند، با بينايى به سوى خداوند دعوت مى‌كنم، و منزّه است خداوند، و من از مشركان نيستم.» (108) انا: تاكيد براى فاعل (ادعو) سبحان: مفعول مطلق براى فعل محذوف (اسبّح)
12/ 109
و قبل از تو جز مردانى از مردم اين شهرها كه به ايشان وحى مى‌كرديم [به رسالت‌] نفرستاديم. آيا در زمين سير نمى‌كنند تا بنگرند كه عاقبت كسانى كه قبل از آنان بودند چگونه بوده است؟ و مسلما سراى آخرت براى كسانى كه تقوا پيشه كرده‌اند بهتر است. پس آيا نمى‌انديشيد؟ (109) الّا: حرف حصر. رجالا: مفعول به. كيف: اسم استفهام، مبنى، خبر مقدّم كان، محلا منصوب و عاقبة: اسم كان. الّذين: اسم موصول، مضاف اليه، محلا مجرور. لام:
حرف ابتدا براى تاكيد بر سر مبتدا درآمده است.
12/ 110
[پيامبران به رسالت الهى پرداختند] تا زمانى كه پيامبران [از ايمان آوردن مردم‌] مأيوس شدند و [برخى‌] گمان كردند كه به آنان واقعا دروغ گفته شده است، [آن‌گاه‌] نصرت ما به آنان [پيامبران‌] در رسيد. پس هركس را كه خواستيم، نجات داده شد، و عذاب ما از قوم مجرمان بازگردانده نشود (110) حتّى: حرف ابتدا. من: اسم موصول، نايب فاعل، محلا مرفوع.
12/ 111
به راستى در داستان آنان [پيامبران‌] براى خردمندان عبرتى هست. [اين كتاب كريم‌] سخنى نيست كه به دروغ پرداخته شده باشد، بلكه تصديق آن [كتاب‌هاى آسمانى‌] قبلى و روشنگر هر چيز و هدايت و رحمتى است. براى قومى كه ايمان مى‌آورند (111) لام: حرف قسم براى تاكيد و قد: حرف تحقيق. لاولى: جارّ و مجرور، علامت جرّ آن (ياء) است. لكن: حرف استدراك. تصديق: معطوف به (حديثا) الّذى: مضاف اليه، محلا مجرور. هدى: معطوف به تصديق.

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 248

فرمت PDF

شناسنامه

فهرست