ترجمه قرآن و نكات نحوى آن - برزى، اصغر

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 250

13/ 6
و [اى پيامبر! كافران از روى استهزاء] از تو بدى [عذاب‌] را با شتاب قبل از نيكى [رستگارى‌] مى‌طلبند، در حالى كه قبل از آنان [بر پيشينيان‌] عقوبت‌هاى عبرت‌انگيز رفته است، و به راستى پروردگارت بر مردم با وجود ستمشان داراى آمرزش است، و بى‌شك پروردگارت سخت كيفر است (6) لام: هر دو لام مزحلقه براى تاكيد بر سر خبر درآمده است، ذو: خبر (انّ) علامت رفع آن (واو) و از اسماء خمسه است.
13/ 7
و كسانى كه كفر ورزيده‌اند گويند: «چرا بر او [پيامبر] از جانب پروردگارش نشانه‌اى [معجزه‌اى‌] نازل نمى‌شود؟» [اى پيامبر!] تو فقط هشداردهنده‌اى و براى هر قومى راهنمايى هست (7) لو لا: حرف تحضيض. ما: حرف كافّه. انت: مبتدا، محلا مرفوع. هاء: مبتداى مؤخّر، تقديرا مرفوع.
13/ 8
خداوند مى‌داند كه جنس ماده‌اى [در رحم خود] چه حمل مى‌كند و رحم‌ها [از موعد مقرّر حمل‌] چه مى‌كاهند و چه مى‌افزايند، و هر چيزى نزد او اندازه‌اى دارد (8) ما: اسم موصول، مفعول به، محلا منصوب.
13/ 9
[او] داناى پنهان و پيدا [و] عالى‌مقام است (9) عالم: خبر براى مبتداى محذوف (هو) است. الكبير: خبر دوّم و المتعال: خبر سوّم، تقديرا مرفوع كه براى تخفيف (ياء) از آخر حذف شده است.
13/ 10
كسى از شما كه سخن [خود] را پنهان بدارد با كسى كه آن را آشكار كند و كسى كه خود در شب مخفى شود يا آشكارا در روز رونده باشد [همگى در علم الهى‌] برابرند (10) سواء: خبر مقدّم و من: اسم موصول، مبتداى مؤخّر، محلا مرفوع. هو: مبتدا، محلا مرفوع و مستخف:
خبر تقديرا مرفوع و حرف (ياء) از آخر حذف شده است.
13/ 11
او [انسان‌] تعقيب‌كنندگانى [از فرشتگانى مأمور] دارد كه او را به امر خداوند از پيش رو و از پشت سر محافظت مى‌كنند. بى‌گمان خداوند آن چه قومى [از سرنوشت و نعمت‌] دارند، تغيير نمى‌دهد، مگر آن چه را با خود دارند، تغيير دهند، و چون خداوند براى قومى بدى بخواهد، هيچ بازگشتى براى آن نيست و جز او بر آنان سرورى نخواهد بود (11) ما: هر دو مورد اسم موصول، مفعول به، محلا منصوب. حتّى: حرف جرّ و غايت مقدّر به (ان) ناصبه.
لا: حرف نفى جنس، ما: حرف نفى.
13/ 12
او كسى است كه برق را كه براى بيم [مسافران‌] و براى اميد [كشاورزان‌] است، به شما مى‌نماياند و ابرهاى گران‌بار [از دريا] پديد مى‌آورد (12) الّذى: اسم موصول، خبر، محلا مرفوع. خوفا: مفعول له.
13/ 13
و رعد [آواز ابر، تندر] به ستايش او، و فرشتگان از خوف او تسبيح مى‌گويند، و [او] صاعقه‌ها [آتش‌هاى آسمانى، آذرخش‌ها] را فرومى‌فرستد، و با آن هركس را بخواهد، مورد اصابت قرار مى‌دهد، در حالى كه ايشان درباره‌ى خداوند مجادله مى‌كنند و او سخت كيفر است (13) من: اسم موصول، مفعول به، محلا منصوب. واو: هر دو مورد حاليّه. جمله‌ى يجادلون: خبر (هم) محلا مرفوع.

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 250

فرمت PDF

شناسنامه

فهرست