ترجمه قرآن و نكات نحوى آن - برزى، اصغر

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 260

14/ 34
و هر چه از او خواسته‌ايد به شما بخشيده است و اگر [بخواهيد] نعمت خداوند را بشماريد، نمى‌توانيد آن را شمارش كنيد، به راستى انسان ستمگر ناسپاس است (34) ما: اسم موصول، مضاف اليه، محلا مجرور. واو: حرف زايد اشباع براى حركه (ميم) و هاء: مفعول به، محلا منصوب.
14/ 35
و [ياد آر] زمانى را كه ابراهيم گفت: «اى پروردگار من! اين شهر [مكّه‌] را ايمن گردان، و مرا و فرزندانم را از پرستش بت‌ها دور دار.» (35) اذ: مفعول به براى فعل محذوف (اذكر) محلا منصوب. البلد: بدل از هذا. آمنا: مفعول به دوّم. ان: حرف نصب و مصدرى.
14/ 36
«اى پروردگار من! قطعا آن‌ها [بت‌ها] بسيارى از مردم را به گمراهى كشاندند. پس هركس كه از من پيروى كند بى‌شك او از من است، و هركس از من نافرمانى كند، يقينا تو خطاپوش خطابخشى.» (36)
14/ 37
«اى پروردگار ما! به راستى من بعضى از فرزندانم را در سرزمينى بى‌آب و علف، نزديك بيت الحرام [خانه‌ى محترم و شكوهمند] تو، سكونت دادم تا- اى پروردگار ما- نماز را برپا بدارند. پس دل‌هاى بعضى از مردم را به سوى آنان متوجّه گردان و آنان را از ميوه‌ها روزى‌بخش؛ باشد كه آنان شكر كنند.» (37) جمله‌ى اسكنت من ذرّيّتى: خبر، محلا مرفوع. غير:
صفت واد و ذى: مضاف اليه، علامت جرّ آن (ياء) و از اسماى خمسه است. جمله‌ى تهوى اليهم: مفعول به دوّم فعل (اجعل) محلا منصوب و يشكرون: خبر لعلّ، محلا مرفوع.
14/ 38
«اى پروردگار ما! به راستى تو آن چه ما پنهان مى‌كنيم و آن چه آشكار مى‌داريم، مى‌دانى، و هيچ‌چيز در زمين و در آسمان بر خداوند پوشيده نمى‌ماند» (38) ما: اسم موصول، مفعول به، محلا منصوب و مورد سوّم حرف نفى است.
14/ 39
«ستايش خداوند را كه با وجود پيرى، به من اسماعيل و اسحاق را بخشيد. به راستى پروردگار من شنواى دعاست.» (39)
14/ 40
«اى پروردگار من! مرا و بعضى از فرزندانم را برپاى‌دارنده‌ى نماز قرار بده. اى پروردگار ما! دعاى مرا بپذير.» (40) دعاء: مفعول به، تقديرا منصوب و ياء: مضاف اليه، مجرور، براى تخفيف حذف شده است.
14/ 41
«اى پروردگار ما! در روزى كه حساب برپامى‌شود، مرا و پدر و مادرم و مؤمنان را بيامرز.» (41)
14/ 42
و [اى پيامبر!] خداوند را از آن چه ستمكاران انجام مى‌دهند، غافل مپندار، جز اين نيست كه خداوند [كيفر] ايشان را براى روزى كه چشم‌ها در آن خيره مى‌ماند، به تأخير مى‌اندازد (42) غافلا: مفعول به دوّم. ما: كافّه.

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 260

فرمت PDF

شناسنامه

فهرست