ترجمه قرآن و نكات نحوى آن - برزى، اصغر

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 265

15/ 52
آنگه كه [فرشتگان‌] بر او وارد گشتند و سلامى گفتند. [ابراهيم‌] گفت: «البتّه ما از شما هراسانيم.» (52)
15/ 53
[فرشتگان‌] گفتند: «مترس! به راستى ما تو را به فرزندى دانا بشارت مى‌دهيم.» (53)
15/ 54
[ابراهيم‌] گفت: «آيا با اين كه پيرى من فرا رسيده است به من بشارت مى‌دهيد؟ به چه چيز بشارت مى‌دهيد؟» (54) واو: حرف زايد براى اشباع حركه ميم. نون: هر دو نون وقايه، ياء: هر دو مفعول به، محلا منصوب.
15/ 55
گفتند: «ما به حق تو را بشارت مى‌دهيم. پس از نااميدان مباش.» (55)
15/ 56
گفت: «و جز گمراهان چه كسى از رحمت پروردگارش نااميد مى‌شود؟» (56) من: اسم استفهام، مبتدا، محلا مرفوع. الا: حرف استثناء و الضالون: بدل از فاعل (هو) در يقنط.
15/ 57
گفت: «اى فرشتگان! كارتان چيست؟» (57) فاء: حرف ربط براى جواب شرط مقدّر. ما:
اسم استفهام، مبتدا، محلا مرفوع. المرسلون: بدل از (اىّ)
15/ 58
گفتند: «البتّه ما به سوى قوم مجرم فرستاده شده‌ايم.» (58)
15/ 59
«غير از خانواده‌ى لوط كه به راستى ما نجات‌دهنده‌ى همگى آنانيم.» (59) آل: مستثنى، لوط: مضاف اليه. اجمعين: تاكيد معنوى براى ضمير (هم).
15/ 60
«به جز زن او كه مقدّر كرديم كه البتّه او از بازماندگان [در شهر و هلاكت‌] باشد.» (60) امرأت: مستثنى، لام: مزحلقه براى تاكيد.
15/ 61
پس چون فرشتگان به پيش خاندان لوط آمدند (61)
15/ 62
[لوط] گفت: «البتّه شما قومى ناشناسيد.» (62)
15/ 63
[فرشتگان‌] گفتند: « [نه‌] بلكه ما براى [قوم‌] تو چيزى [عذابى‌] آورده‌ايم كه [كافران‌] در آن ترديد مى‌كردند.» (63) بل: حرف اضراب انتقالى.
15/ 64
«و ما حق را براى تو آورده‌ايم و به راستى ما راست گوييم.» (64) لام: لام مزحلقه براى تاكيد بر سر خبر درآمده است.
15/ 65
«پس پاره‌اى از شب گذشته، خانواده‌ات را حركت ده و به دنبال آنان روانه شو، و هيچ‌يك از شما به عقب ننگرد و به هرجا كه فرمان داده شويد برويد.» (65) حيث: مفعول فيه، ظرف مكان، محلا منصوب.
15/ 66
و اين امر را با او در ميان نهاديم كه بى‌شك بامدادان ريشه‌ى آنان بريده خواهد شد (66) ذلك: اسم اشاره، مفعول به، محلا منصوب.
15/ 67
و اهل آن شهر [سدوم‌] شادى‌كنان [براى ديدن فرشتگان به در خانه‌ى لوط] آمدند (67) جمله‌ى يستبشرون: حال، محلا منصوب.
15/ 68
[لوط] گفتا: «راستى اينان مهمانان منند، پس مرا رسوا مسازيد.» (68) نون: نون وقايه و ياء:
مفعول به، محلا منصوب، و براى تخفيف حذف شده است. هؤلاء: اسم اشاره، اسم (انّ) محلا منصوب. ضيفى: خبر (انّ) تقديرا مرفوع و ياء: مضاف اليه، محلا منصوب.
15/ 69
«و از خداوند بترسيد و مرا خوار مسازيد.» (69) ياء: در آخر فعل مفعول به، محلا منصوب و براى تخفيف حذف شده و نون: نون وقايه است.
15/ 70
[قوم لوط] گفتند: «آيا ما تو را از [مهمانى و حمايت‌] مردمان نهى نكرده بوديم؟» (70)

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 265

فرمت PDF

شناسنامه

فهرست