ترجمه قرآن و نكات نحوى آن - برزى، اصغر

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 267

15/ 91
همان كسانى كه قرآن را بخش بخش كردند (91) الّذين: اسم موصول، صفت (المقتسمين) عضين: مفعول به دوّم.
15/ 92
پس سوگند به پروردگارت كه [در قيامت‌] حتما از همگى آنان سؤال خواهيم كرد (92) واو:
واو قسم. لام: لام قسم، نون: نون تاكيد و اجمعين: تاكيد براى ضمير (هم)
15/ 93
از آن چه انجام مى‌دادند (93) جمله‌ى يعملون: خبر كانوا، محلا منصوب.
15/ 94
پس به آن چه مأمور شده‌اى، آشكار كن و از مشركان روى بگردان (94)
15/ 95
به راستى ما تو را [از شرّ] استهزاكنندگان كفايت [محافظت‌] مى‌كنيم (95) المستهزئين:
مفعول به دوّم، علامت نصب آن (ياء) و (نون) عوض از تنوين در مفرد آن (مستهزئ) است.
15/ 96
همان كسانى كه با خداوند، خدايى ديگر را قرار مى‌دهند. پس به زودى [نتايج اعمال خود را] خواهند دانست (96) الّذين: صفت المستهزئين. مع: مفعول فيه، ظرف مكان. آخر: صفت الها و چون صفت بر وزن (افعل) غير منصرف است تنوين نمى‌پذيرد.
15/ 97
و به يقين مى‌دانيم كه سينه‌ات از آن چه مى‌گويند تنگ مى‌شود (97)
15/ 98
پس به همراه ستايش پروردگارت تسبيح‌گوى و از ساجدان باش (98)
15/ 99
و پروردگارت را عبادت كن تا اين كه تو را يقين [مرگ‌] فرارسد (99) حتى: حرف غايت و جرّ مقدّر به (ان) ناصبه.
16. [سوره‌ى نحل (زنبور عسل)، مكّى، 128 آيه‌]
به نام خداوند بخشنده‌ى مهربان‌
16/ 1
امر خداوند [براى مجازات مشركان‌] فرا مى‌رسد، پس آن را با عجله مخوانيد. او منزّه و فراتر است از آن چه [با او] شريك مى‌سازيد (1) سبحان: مفعول مطلق براى فعل محذوف (اسبّح) و هاء: مضاف اليه، محلا مجرور. تعالى: فعل ماضى و (هو) مستهز فاعل آن. عمّا- عن: حرف جرّ+ ما: اسم موصول، محلا مجرور.
16/ 2
[خداوند] فرشتگان را با روح [وحى و فرشته‌ى وحى‌]، به امر خويش بر هركس از بندگانش كه بخواهد نازل مى‌كند كه هشدار دهيد كه به يقين هيچ خدايى جز من نيست. پس از [محافظت با احكام‌] من پروا كنيد (2) ان: حرف تفسير. هاء: اسم (انّ)، محلا منصوب.
جمله‌ى لا اله الّا انا: خبر (انّ)، محلا مرفوع. لا: لاء نفى جنس، اله: اسم آن، محلا منصوب و خبرش (موجود) محذوف است. الّا: حرف استثناء و انا: بدل از خبر محذوف، محلا مرفوع.
16/ 3
آسمان‌ها و زمين را به حق آفريده است، او فراتر است از آن چه [با او] شريك مى‌سازيد (3)
16/ 4
انسان را از نطفه‌اى آفريده است، آن‌گاه او ستيزه‌گرى آشكار است (4) اذا: فجائيّه. هو:
مبتدا، محلا مرفوع.
16/ 5
و چهار پايان را براى شما آفريد كه در آن‌ها براى شما گرمى [پوست‌] و منافع [ديگر] است و نيز از [شير و گوشت‌] آن‌ها مى‌خوريد (5) الانعام: مفعول به براى فعل محذوف بر اشتغال.
16/ 6
و در آن‌ها براى شما آن‌گاه كه از چرا بازمى‌گردانيد و آن‌گاه كه به چرا مى‌بريد، شكوه و زيبايى هست (6) حين: مفعول فيه، ظرف زمان.

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 267

فرمت PDF

شناسنامه

فهرست