ترجمه قرآن و نكات نحوى آن - برزى، اصغر

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 272

16/ 43
و [اى پيامبر!] قبل از تو غير از مردانى كه به آنان وحى مى‌كرديم نفرستاديم. پس اگر نمى‌دانيد از اهل ذكر [علماى اهل كتاب و پژوهشگران كتب آسمانى‌] بپرسيد (43) رجالا:
مفعول به. جمله‌ى لا يعلمون: خبر كنتم، محلا منصوب.
16/ 44
[و ما پيامبران را] با حجّت‌هاى آشكار و كتاب‌هاى پندآموز [فرستاديم‌]، و بر تو قرآن را نازل كرديم تا براى مردم آن چه بر ايشان نازل شده است، بيان كنى و باشد كه ايشان تفكّر كنند (44)
16/ 45
پس آيا كسانى كه بدانديشى كرده‌اند، ايمنند از اين كه خداوند آنان را به زمين فروبرد يا از جايى كه آگاهى ندارند عذاب بر ايشان فروآيد؟ (45) السّيئات: مفعول به، علامت نصب آن كسره است. حيث: اسم، مبنى، محلا مجرور.
16/ 46
يا آنان را در رفت و آمدشان [در سرگرمى‌هاى دنيوى‌] فروگيرد، آن‌گاه آنان عاجزكننده‌ى [خداوند] (46) ما: ماء شبيه به ليس، هم: اسم آن، محلا مرفوع، باء: حرف جرّ زايد، معجزين:
خبر آن، محلا منصوب.
16/ 47
يا آنان را در وحشت‌زدگى فروگيرد، پس به يقين پروردگارتان رئوف و مهربان است (47) رحيم: خبر دوّم.
16/ 48
و آيا به چيزهايى كه خداوند آفريده است نمى‌نگرند كه سايه‌هاى آن از راست و چپ مى‌گسترد، و آن‌ها فروتنانه براى خداوند سجده مى‌كنند (48) سجّدا: حال از ظلال. واو: حاليّه.
هم: مبتدا، محلا مرفوع.
16/ 49
و هر چه در آسمان‌ها و هر چه در زمين است، از جنبندگان و فرشتگان، براى خداوند سجده مى‌كنند و آنان تكبّر نمى‌ورزند (49) ما: اسم موصول، فاعل، محلا مرفوع.
16/ 50
از پروردگارشان كه بر فراز ايشان است مى‌ترسند و آن چه دستور داده مى‌شوند، انجام مى‌دهند (50) ما: اسم موصول، مفعول به، محلا منصوب.
16/ 51
و خداوند فرمود: «دو خدا مگيريد، جز اين نيست كه او خدايى واحد است. پس تنها از من بترسيد.» (51) هو: مبتدا، محلا مرفوع. ايّاى: ضمير منفصل، مفعول به براى فعل محذوف.
فاء: حرف زايد، نون: براى وقايه و ياء: در آخر فعل مفعول به، محلا منصوب، براى تخفيف حذف شده است.
16/ 52
و آنچه در آسمان‌ها و زمين است، از آن اوست، و دين پايدار [نيز] از آن اوست. پس آيا از غير خداوند پروا مى‌كنيد؟ (52) واصبا: حال. غير: مفعول به مقدّم.
16/ 53
و هر نعمتى كه داريد از خداوند است، سپس چون به شما گزندى رسد، به درگاه او زارى مى‌كنيد (53) ما: اسم موصول، مبتدا، محلا مرفوع.
16/ 54
و [خداوند] چون آن گزند را از شما برطرف سازد، ناگاه گروهى از شما به پروردگارشان شرك مى‌ورزند (54) اذا: مورد اوّل مفعول فيه، ظرف زمان، محلا منصوب، و مورد دوّم فجائيّه است.

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 272

فرمت PDF

شناسنامه

فهرست