ترجمه قرآن و نكات نحوى آن - برزى، اصغر

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 283

17/ 8
اميد است كه پروردگارتان بر شما رحمت آورد، و اگر شما [به سوى گناه‌] بازگرديد، [ما نيز به جانب عذاب و سركوبى‌] بازمى‌گرديم، و جهنّم را براى كافران زندان گردانده‌ايم (8) عسى:
فعل ماضى ناقص، ربّكم: اسم آن و كم: مضاف اليه، محلا مجرور و جمله‌ى ان يرحمكم:
خبر عسى، محلا منصوب. حصيرا: مفعول به دوّم.
17/ 9
به راستى اين قرآن به [آيينى‌] كه آن استوارتر است هدايت مى‌كند و به آن مؤمنانى كه اعمال صالح انجام مى‌دهند بشارت مى‌دهد كه بى‌گمان براى آنان اجرى بزرگ هست (9) القرآن: بدل از هذا. هى: مبتدا، محلا مرفوع. الّذين: صفت (المؤمنين)
17/ 10
و مسلّما براى كسانى كه به آخرت ايمان نمى‌آورند، عذابى دردناك آماده كرده‌ايم (10)
17/ 11
و انسان [از نادانى‌] همانند خواستن خير، شرّ را مى‌خواند، و انسان همواره شتاب‌كار است (11) دعاء: مفعول مطلق (يا منصوب به نزع خافض)
17/ 12
و شب و روز را دو نشانه قرار داديم، آن‌گاه نشانه‌ى [سياهى‌] شب را [با پرتو خورشيد] محو كرديم و نشانه‌ى روز را موجب روشنايى ساختيم تا از پروردگارتان فضلى [روزى خود را] بجوييد و اين كه شمار سال‌ها و حساب [هستى را] بدانيد، و هر چيزى را به تفصيل روشن ساختيم (12) آيتين: مفعول به دوّم، علامت نصب آن (ياء) و (نون) عوض از تنوين در مفرد آن (آية) است. مبصره: مفعول به دوّم. كلّ: مفعول به براى فعل محذوف.
17/ 13
و نامه‌ى اعمال هر انسانى را به گردن خود او بسته‌ايم، و در روز قيامت نامه‌اى براى او بيرون مى‌آوريم كه آن را گشوده مى‌بيند (13) كل: مفعول به براى فعل محذوف. طائر: مفعول به ثانى. منشورا: حال از ضمير غايب (ه)
17/ 14
كه نامه‌ات را بخوان! امروز حساب‌رسى خود تو براى خودت كافى است (14) حسيبا:
تمييز.
17/ 15
هركس كه هدايت يافته، جز اين نيست كه به سود خود هدايت يافته است و هركس كه گمراه شده، جز اين نيست كه به زيان خود گمراه شده است، و هيچ بردارنده‌اى بار گناه ديگرى را برندارد، و ما تا پيامبرى برنينگيزيم [هيچ قومى را] عذاب‌كننده نباشيم (15) من: اسم شرط جازم، مبتدا، محلا مرفوع و جمله‌ى اهتدى: خبر آن، محلا مرفوع. اخرى: مضاف اليه، تقديرا مجرور. ما: حرف نفى. معذّبين: اسم كان، علامت نصب (ياء) و (نون) عوض از تنوين در مفرد آن (معذبا) است. حتّى: حرف غايت و جرّ مقدّر به (ان) ناصبه.
17/ 16
و چون بخواهيم شهرى را هلاك كنيم، مترفين [نازپروردگان توانگر] آن را فرمان دهيم كه در آن نافرمانى كنند، آن‌گاه آن گفتار [وعده‌ى عذاب‌] بر آن [شهر] سزاوار گردد، سپس آن را به سختى نابود كنيم (16) تدمير: مفعول مطلق.
17/ 17
و چه بسيار مردمانى را كه بعد از نوح هلاك كرديم و كافى است كه پروردگارت به گناهان بندگانش آگاه و بيناست (17) كم: اسم عدد، مفعول به مقدّم، محلا منصوب. خبيرا و بصيرا:
هر دو تمييز است.

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 283

فرمت PDF

شناسنامه

فهرست