ترجمه قرآن و نكات نحوى آن - برزى، اصغر

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 285

17/ 28
و اگر به خاطر جستن رحمتى از پروردگارت كه به آن اميد دارى، از آنان [خويشاوند و مسكين و در راه مانده‌] رو بگردانى، پس با آنان به نرمى سخن بگو (28) امّا- ان: حرف شرط جازم+ ما: حرف زايد. ابتغاء: مفعول له.
17/ 29
و دستت را [از بخل خود] بر گردنت زنجير مكن و نيز آن را [از تبذيرت‌] تمامى باز مگشا كه ملامت زده و درمانده بنشينى (29) مغلولة: مفعول به دوّم. كلّ: جانشين مفعول مطلق.
ملوما و محسورا: هر دو مورد حال است.
17/ 30
بى‌گمان پروردگارت روزى [خود] را براى هر كه خواهد مى‌گشايد و مى‌بندد، به يقين او به بندگانش آگاه بيناست (30)
17/ 31
و فرزندان خود را از بيم فقر مكشيد، ما ايشان را و شما را روزى مى‌دهيم. قطعا كشتن ايشان خطايى بزرگ است (31) خشيه: مفعول له. اياكم: ضمير منفصل، مفعول به، محلا منصوب، معطوف به (هم)
17/ 32
و به زنا نزديك مشويد، به يقين آن كارى زشت و راهى بد است (32) الزّنى: مفعول به، تقديرا منصوب. ساء: فعل ماضى ذمّ، فاعل آن ضمير مستتر (هو) و سبيلا: تمييز و مخصوص به ذمّ (هو) محذوف است.
17/ 33
و كسى را كه خداوند حرام كرده است، جز به حق مكشيد، و هركس مظلوم كشته شود، به راستى كه براى ولىّ او حجّتى [ديه و قصاص‌] مقرّر داشته‌ايم، پس او نبايد در قتل زياده‌روى كند، زيرا او [مقتول و ولىّ از طرف شرع‌] يارى شده است (33) الّتى: اسم موصول، صفت (النفس) الّا: حرف حصر. من: حرف شرط جازم، مبتدا، محلا مرفوع. مظلوما: حال.
17/ 34
و به مال يتيم جز به شيوه‌اى كه آن نيكوتر است، نزديك مشويد تا به بلوغ خود رسد، و به عهد وفا كنيد، به يقين از عهد پرسيده خواهد شد (34) الّا: حرف حصر. هى: مبتدا، محلا مرفوع. حتّى: حرف غايت و جرّ مقدّر به (ان) ناصبه.
17/ 35
و چون پيمانه پيماييد كاملى بپيماييد و با ترازوى درست وزن كنيد كه اين بهتر و نيك‌فرجام‌تر است (35) تاويلا: تمييز.
17/ 36
و از آن چه به آن علمى ندارى پيروى مكن زيرا كه گوش و چشم و دل، هر كدام از آن‌ها مسئولند (36) ما: اسم موصول، مفعول به، محلا منصوب. كل: مبتدا، اولئك: مضاف اليه، محلا مجرور.
17/ 37
و در زمين مغرورانه راه مرو، قطعا تو هرگز زمين را نتوانى شكافت و در بلندى هرگز به كوه‌ها نتوانى رسيد (37) مرحا: حال، طولا: تمييز.
17/ 38
همه‌ى اين‌ها گناهانش نزد پروردگارت ناپسند است (38) كلّ: مبتدا، ذلك: مضاف اليه، محلا مجرور، سيّئه: اسم كان و هاء: مضاف اليه، محلا مجرور و مكروها: خبر كان.

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 285

فرمت PDF

شناسنامه

فهرست