ترجمه قرآن و نكات نحوى آن - برزى، اصغر

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 287

17/ 50
[اى پيامبر!] بگو: « [اگر شما مى‌توانيد برانگيخته نشويد] سنگ يا آهن باشيد.» (50)
17/ 51
«يا آفريده‌اى از آن چه در دل‌هايتان بزرگ مى‌نمايد، [باشيد، بازهم برانگيخته مى‌شويد]، پس [اى پيامبر!] به زودى خواهند گفت: «چه كسى ما را بازمى‌گرداند؟» بگو: «همان كسى كه شما را بار اوّل آفريد.» آن‌گاه سرهايشان را [از روى انكار] به طرف تو تكان خواهند داد و خواهند گفت: «آن كى خواهد بود؟» بگو: «شايد كه نزديك باشد.» (51) ممّا- من: حرف جرّ+ ما: اسم موصول، محلا مجرور. الّذى: اسم موصول، مبتدا، محلا مرفوع. اوّل: مفعول فيه، ظرف زمان. متى: اسم استفهام، مفعول فيه، ظرف زمان، محلا منصوب. هو: مبتداى مؤخّر و خبر مقدّمش محذوف، محلا مرفوع. عسى: فعل ماضى ناقص و اسمش ضمير مستتر (هو) است.
17/ 52
روزى كه شما را فرا خواند، آن‌گاه به همراه ستايش او اجابت خواهيد كرد و خواهيد پنداشت كه جز اندكى [در دنيا و گور] درنگ نكرده‌ايد (52) ان: حرف نفى. الا: حرف حصر و قليلا: مفعول فيه، ظرف زمان.
17/ 53
و به بندگان من بگو كه آن چه نيكوتر است گويند. بى‌شك شيطان در ميانشان آشوب مى‌افكند، زيرا شيطان براى انسان دشمنى آشكار است (53) يقولوا: فعل مضارع مجزوم، جواب طلب. الّتى: اسم موصول، مفعول به، محلا منصوب.
17/ 54
پروردگار شما به [اعمال‌] شما داناترست، اگر بخواهد به شما رحمت مى‌آورد، يا اگر بخواهد شما را عذاب مى‌كند، و ما تو را بر آنان نگهبان نفرستاده‌ايم (54) وكيلا: حال.
17/ 55
و پروردگارت به هر كه در آسمان‌ها و زمين است داناتر است. و به راستى بعضى از پيامبران را بر بعضى برترى بخشيديم و به داود زبور داديم (55) زبورا: مفعول به دوّم.
17/ 56
بگو: «كسانى را كه به جاى او [خداى خود] پنداشته‌ايد، بخوانيد كه نه قدرت دارند كه از شما دفع ضرر كنند و نه تغييرى دهند.» (56)
17/ 57
آن كسانى كه [مشركان خداى خود] مى‌خوانند [خود] به سوى پروردگارشان وسيله‌اى [براى تقرّب‌] مى‌جويند، كدام يك از آنان [به خدا] مقرّب‌ترند و به رحمت او اميد دارند و از عذابش بيمناكند، البتّه عذاب پروردگارت حذر كردنى است (57) اولئك: اسم اشاره، مبتدا، محلا مرفوع. الّذين: بدل از (اولئك)، ايّهم: اسم موصول، بدل از فاعل (يبتغون)، محلا مرفوع يا مبتدا و هم: مضاف اليه، محلا مجرور.
17/ 58
و هيچ شهرى نيست مگر آن كه ما آن را قبل از روز قيامت هلاك كنيم يا به عذابى شديد [مردم آن را به كيفر گناهشان‌] عذاب‌كننده باشيم. اين [امر] در كتاب [الهى، لوح محفوظ] نوشته شده است (58) ان: حرف نفى، من: حرف جرّ زايد، قريه: مبتدا، محلا مرفوع. الّا:
حرف حصر. جمله‌ى نحن مهلكوها قبل يوم القيامة: خبر آن، محلا مرفوع. عذابا: مفعول مطلق، عاملش اسم فاعل (معذبوها) ذلك: اسم كان، محلا مرفوع.

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 287

فرمت PDF

شناسنامه

فهرست