ترجمه قرآن و نكات نحوى آن - برزى، اصغر

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 292

17/ 97
و كسى را كه خداوند هدايت بكند، او هدايت شده است، و كسى را كه [خدا] گمراه سازد، هرگز براى آنان جز آن [خداى سبحان‌] دوستان نيابى، و در روز قيامت نيز آنان را، كوران و گنگان و كران محشور داريم. جايشان جهنّم است، هر زمان [آتش آن‌] خاموش گردد، بر ايشان شعله‌اى سوزان فزاييم (97) من: مفعول به، محلا منصوب. يهد: مضارع مجزوم، علامت جزم آن حذف (ياء) از آخر است. المهتد: خبر، تقديرا مرفوع و حرف (ياء) از آخر آن براى تخفيف حذف شده است. عميا: حال از (هم)، مأواهم: مبتدا، تقديرا مرفوع و هم: مضاف اليه، محلا مجرور. كلّما: مفعول فيه، ظرف زمان، سعيرا: مفعول به دوّم.
17/ 98
اين جزاى آنان است به كيفر آن كه آنان به آيات ما كفر ورزيدند و گفتند: «آيا زمانى كه استخوان‌هاى پوسيده و خاك گشتيم، آيا ما در آفرينشى جديد برانگيخته مى‌شويم؟» (98)
17/ 99
آيا نگه نكردند كه قطعا آن خدايى كه آسمان‌ها و زمين را آفريد، بر اين كه مثل آنان آفريند، قادر است و بر آنان اجلى [مرگ‌] مقرّر دارد كه در آن شكى نباشد؟ ولى ستمگران جز انكار خوددارى نكردند (99) أ: حرف استفهام. واو: استئنافيّه. الّذى: صفت لفظ جلاله. قادر: خبر (انّ)، ان: حرف نصب و مصدرى و جمله‌ى ان يخلق: محلا مجرور. ريب: اسم لاء نفى جنس. الّا: حرف حصر و كفورا: مفعول به.
17/ 100
بگو: «اگر شما مالك خزائن رحمت پروردگار من بوديد بازهم از ترس انفاق امساك مى‌ورزيديد، و انسان بخيل است.» (100) ربّى: مضاف اليه، تقديرا مجرور و ياء: مضاف اليه دوّم، محلا مجرور. اذا: حرف جواب. خشيه: مفعول له.
17/ 101
و به راستى به موسى نه آيت آشكار داديم، از بنى اسرائيل بپرس آن كه [موسى‌] نزد آنان آمد و فرعون به او گفت: «البتّه اى موسى تو را جادو زده مى‌دانم.» (101) تسع: مفعول به دوّم. نبى:
مفعول به، علامت نصب آن (ياء) و (نون) در حالت اضافه حذف شده است. مسحورا: مفعول به دوّم.
17/ 102
گفت: «قطعا تو مى‌دانى كه اين [آيات‌] را جز خداى آسمان‌ها و زمين، براى روشن‌گرى نازل نكرده است. و اى فرعون واقعا تو را من هلاك‌شده مى‌دانم.» (102) هؤلاء: اسم اشاره، مفعول به، محلا منصوب. الّا: حرف حصر، ربّ: فاعل. بصائر: حال.
17/ 103
پس [فرعون‌] خواست كه آنان را از سرزمين [مصر] براندازد، ولى او را و آنان را كه همراه او بودند همه را غرق كرديم (103) مع: مفعول فيه، ظرف مكان و هاء: مضاف اليه، محلا مجرور.
جميعا: حال.
17/ 104
و بعد از او به بنى اسرائيل گفتيم: «در اين سرزمين [مصر] ساكن شويد، و چون وعده‌ى آخرت دررسد همه‌ى شما را با هم بازآوريم.» (104) لفيفا: حال از ضمير (كم).

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 292

فرمت PDF

شناسنامه

فهرست