ترجمه قرآن و نكات نحوى آن - برزى، اصغر

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 307

19/ 26
پس بخور و بنوش و چشم روشن دار، پس اگر احدى از آدميان بينى، بگو: «راستى من بر [خداوند] رحمان روزه‌ى [سكوت‌] نذر كرده‌ام، پس هرگز امروز با هيچ انسانى سخن نمى‌گويم.» (26) امّا- ان: حرف شرط جازم+ ما: حرف زايد. جمله‌ى نذرت للرّحمن صوما:
خبر (انّ) محلا مرفوع.
19/ 27
سپس [مريم‌] او [عيسى‌] را برداشت و به نزد قومش آورد، گفتند: «اى مريم! به راستى چيزى شگفت آورده‌اى!» (27)
19/ 28
«اى خواهر هارون! نه پدرت مردى بدى بوده و نه مادرت بدكاره بوده است.» (28) هارون:
اسم غير منصرف، مضاف اليه و علامت جرّ آن فتحه‌ى آخر است. ما: هر دو مورد حرف نفى است.
19/ 29
آنگه [مريم‌] به او [عيسى‌] اشاره كرد. گفتند: «چگونه با كودكى كه در گهواره است سخن بگوييم؟» (29) كيف: اسم استفهام، حال، محلا منصوب. من: اسم موصول، مفعول به، محلا منصوب. كان: فعل ماضى تام. صبيّا: حال از فاعل (كان).
19/ 30
[عيسى به سخن درآمد و] گفت: «راستى من بنده‌ى خداوندم كه به من كتاب [آسمانى‌] داده است و مرا پيامبر گردانده است.» (30)
19/ 31
«و مرا هرجا كه باشم فرخنده گردانده است و ما دام كه زنده‌ام مرا به نماز و زكات سفارش كرده است.» (31) اين ما: اسم شرط جازم، مفعول فيه، ظرف مكان، محلا منصوب. حيّا: خبر (ما دمت)
19/ 32
«و مرا به مادرم نكوكار كرده است و مرا زورگوى تيره‌بخت نگردانده است.» (32) برّا:
مفعول به دوّم.
19/ 33
«و بر من سلام بادا در روزى كه زاده شدم و در روزى كه بميرم، و در روزى كه زنده برانگيخته شوم.» (33) حيّا: حال از نايب فاعل (ابعث)
19/ 34
اين [ماجراى‌] عيسى بن مريم است، سخن درستى كه آنان در آن شك مى‌كنند (34) ذلك:
مبتدا، محلا مرفوع، عيسى: خبر، تقديرا مرفوع. ابن: صفت (عيسى)، مريم: مضاف اليه، علامت جرّ آن فتحه‌ى آخر است. قول: مفعول مطلق براى فعل محذوف (اقول قول الحق)، الّذى: صفت (الحق)
19/ 35
براى خداوند سزاوار نيست كه فرزندى گزيند، او منزّه است، آنگه كه خواهد امرى گزارد فقط گويد: «موجود شو» همان دم موجود مى‌شود (35) ما: حرف نفى. سبحان: مفعول مطلق براى فعل محذوف (اسبّح)
19/ 36
و به يقين خداوند پروردگار من و پروردگار شماست، پس او را عبادت كنيد كه اين صراط مستقيم است (36)
19/ 37
امّا احزاب [ترسايان‌] در بين خود اختلاف كردند. پس واى بر كسانى كه كفر ورزيده‌اند از ديدار روزى بزرگ [قيامت‌] (37) ويل: مبتدا و للّذين: خبر آن، محلا مرفوع.
19/ 38
چه شنوا و چه بينايند در آن روزى كه نزد ما بيايند، ولى اين ظالمان امروز در گمراهى آشكارند (38) اسمع و ابصر: فعل تعجّب. لكن: حرف استدراك، غير عامل.

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 307

فرمت PDF

شناسنامه

فهرست