ترجمه قرآن و نكات نحوى آن - برزى، اصغر

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 309

19/ 52
و او را از جانب طور ايمن ندا داديم و او را نجواكنان [به خود] نزديك كرديم (52) نجيّا:
حال از ضمير (ه)
19/ 53
و از رحمت خويش برادرش هارون را كه پيامبر بود، به او بخشيديم (53) اخاه: مفعول به، علامت نصب آن (الف) و از اسماء خمسه است و هاء: مضاف اليه، محلا مجرور. هارون: بدل از (اخاه) نبيا: حال از (اخاه)
19/ 54
و در اين كتاب [آسمانى‌] از اسماعيل ياد كن كه به راستى او درست وعده و فرستاده‌اى پيامبر بود (54) نبيّا: خبر دوّم (كان)
19/ 55
و خاندان خود را به نماز و زكات امر مى‌كرد و در نزد پروردگارش مورد رضايت بود (55) مرضيا: خبر.
19/ 56
و در اين كتاب [آسمانى‌] از ادريس ياد كن كه بى‌شك او پيامبرى صدّيق بود (56) نبيّا: خبر دوم (كان)
19/ 57
و او را به مكانى بلند رفعت بخشيديم (57) مكانا: مفعول فيه، ظرف مكان. عليّا: صفت آن.
19/ 58
آنان كسانى از پيامبرانند از فرزندان آدم و از كسانى كه با نوح [در كشتى‌] سوار كرديم و از فرزندان ابراهيم و اسرائيل [يعقوب‌] و از كسانى كه هدايت كرده‌ايم و برگزيده‌ايم، خداوند بر ايشان نعمت بخشيده است، كه چون آيات [خداى‌] رحمان بر آنان خوانده مى‌شد، سجده كنان و گريان به خاك مى‌افتادند (58) اولئك: مبتدا، محلا مرفوع. الّذين: خبر آن، محلا مرفوع. مع:
مفعول فيه، ظرف مكان. سجدا: حال از فاعل (خرّوا)
19/ 59
آن‌گاه بعد از آنان جانشينانى جانشين شدند كه نماز را فروگذاشتند و از شهوات پيروى كردند، پس به زودى [كيفر] گمراهى [خود] را ببينند (59) الشهوات: مفعول به و علامت نصب آن كسره‌ى آخر است.
19/ 60
مگر كسى كه توبه كند و ايمان آورد و عمل صالح انجام دهد. اينان به بهشت داخل مى‌شوند و هيچ ستمى نمى‌بينند (60) من: اسم موصول، مستثنى، محلا منصوب و جمله‌ى تاب: صله‌ى آن. اولئك: مبتدا، محلا مرفوع و جمله‌ى يدخلون الجنّة: خبر آن، محلا مرفوع.
شيئا: مفعول به.
19/ 61
همان جنّات جاويدى كه رحمان در جهان غيب براى بندگانش وعده داده است. واقعا وعده‌ى او آمدنى است (61) جنّات: بدل از (الجنّة)، علامت نصب آن كسره‌ى آخر است.
عدن: مضاف اليه. الّتى: اسم موصول، صفت (جنّات)، محلا منصوب. مأتيّا: خبر (كان)
19/ 62
در آنجا هيچ لغوى نشنوند و جز سلامى نشنوند و روزى آنان در آنجا صبح و شام آماده است (62) الّا: حرف استثناء و سلاما: مستثنى. بكرة: مفعول فيه، ظرف زمان.
19/ 63
اين باغ بهشتى است كه به بندگانم كه تقواپيشه‌اند، ميراث مى‌دهيم (63)
19/ 64
و ما [فرشتگان‌] جز به امر پروردگارت نازل نمى‌شويم، آن چه پيش روى ما [امور آينده‌] و آن چه پشت سر ما [امور گذشته‌] و آن چه بين اين [دو] است، از آن اوست. و پروردگارت فراموشكار نيست (64) ما: مورد اوّل و آخر حرف نفى و سه مورد ديگر اسم موصول و مبتداى مؤخّر، محلا مرفوع.

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 309

فرمت PDF

شناسنامه

فهرست