ترجمه قرآن و نكات نحوى آن - برزى، اصغر

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 310

19/ 65
پروردگار آسمان‌ها و آن چه بين آن دو است، پس او را پرستش كن و در پرستش او صبور باش، آيا براى او هيچ همنامى مى‌شناسى؟ (65) ربّ: بدل از (ربّك) سميّا: مفعول به.
19/ 66
و انسان گويد: «آيا چون بميرم به زودى زنده [از گور] بيرون آورده مى‌شوم؟» (66) اذا:
مفعول فيه، ظرف زمان، محلا منصوب، ما: حرف زايد. لام: لام ابتداء. حيا: حال.
19/ 67
و آيا اين انسان به ياد نمى‌آورد كه ما قبلا او را آفريده‌ايم در حالى كه چيزى نبود؟ (67) أ:
حرف استفهام انكارى. يك: فعل مضارع مجزوم و (نون) از آخر آن براى تخفيف حذف شده است.
19/ 68
پس سوگند به پروردگارت كه آنان و شياطين را محشور مى‌سازيم، سپس ايشان را پيرامون جهنّم به زانو درافتاده حاضر مى‌گردانيم (68) فاء: استئنافيّه، واو: واو قسم. لام: هر دو لام قسم، ثم: حرف عطف. جثيا: حال.
19/ 69
آن‌گاه قطعا از ميان هر فرقه‌اى، هر كدامشان كه بر [خداوند] رحمان سركش‌تر بوده‌اند، جدا مى‌سازيم (69) لام: لام قسم براى تأكيد. ايّهم: اسم موصول، مفعول به، محلا منصوب. اشد:
خبر براى مبتداى محذوف (هو) عتيا: تمييز.
19/ 70
آنگه به يقين ما به كسانى كه براى افتادن در ميان آن [جهنّم‌] سزاوارترند، داناتريم (70) لام:
لام قسم براى تاكيد. هم: مبتدا، محلا مرفوع. اولى: خبر، محلا مرفوع. صليّا: تمييز.
19/ 71
و هيچ‌كس از شما نيست مگر آن كه وارد آن خواهد شد، [اين امر] بر پروردگارت حكمى حتمى است (71) ان: حرف نفى. الّا: حرف حصر. وارد: مبتداى مؤخّر. حتما: خبر (كان)
19/ 72
سپس كسانى را كه تقوا پيشه كرده‌اند، نجات مى‌بخشيم و ستمگران را در آنجا به زانو درافتاده رها مى‌كنيم (72) الّذين: اسم موصول، مفعول به، محلا منصوب. جثيّا: حال.
19/ 73
و چون آيات روشن ما بر ايشان خوانده شود، كسانى كه كفر ورزيده‌اند به آنان كه ايمان آورده‌اند، گويند: «كدام يك از اين دو گروه در رتبه بهتر و در جايگاه نيكوتر است؟» (73) اىّ:
اسم استفهام، مبتدا و خير: خبر آن، مقاما و نديّا: تمييز.
19/ 74
و چه بسيار از نسل‌هايى كه قبل از آنان هلاك كرديم كه خود اثاثى بهتر و منظرى زيباتر داشتند (74) كم: اسم عدد، مفعول به مقدّم، محلا منصوب. هم: مبتدا، محلا مرفوع، اثاثا:
تمييز.
19/ 75
بگو: «هركس كه در گمراهى باشد، [خداوند] رحمان به او تا مدّتى مهلت دهد تا آن كه آن چه به آنان وعده داده مى‌شود، چه عذاب [الهى‌] چه قيامت را ببينند، پس خواهند دانست كه چه كسى مكانى بدتر و سپاهى ناتوان‌تر دارد.» (75) من: اسم شرط جازم، مبتدا، محلا مرفوع و جمله‌ى كان فى الضّلالة فليمدد: خبر آن، محلا مرفوع. مدّا: مفعول مطلق، حتّى: حرف ابتداء. ما: اسم موصول، مفعول به، محلا منصوب. امّا: حرف تفصيل، العذاب: بدل از (ما) من: اسم موصول، مفعول به، محلا منصوب. هو: مبتدا، محلا مرفوع، مكانا: تمييز.
19/ 76
و خداوند بر هدايت كسانى كه هدايت يافته‌اند مى‌افزايد و كارهاى ماندگار شايسته در نزد پروردگارت پاداشى نيك‌تر و سر انجامى نيك‌تر دارد (76) الّذين: اسم موصول، مفعول به، محلا منصوب. هدى: مفعول به دوّم. ثوابا: تمييز.

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 310

فرمت PDF

شناسنامه

فهرست