ترجمه قرآن و نكات نحوى آن - برزى، اصغر

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 312

19/ 96
به راستى كسانى كه ايمان آورده‌اند و كارهاى شايسته انجام داده‌اند، [خداوند] رحمان بر آنان محبّتى خواهد كرد (96)
19/ 97
به يقين ما آن [قرآن‌] را بر زبان تو آسان ساختيم تا تقواپيشگان را به آن بشارت بدهى و قوم ستيزه‌گر را به آن بيم بدهى (97) ما: كافّه. لام: لام تعليل مقدّر به (ان) ناصبه. لدّا: صفت (قوما)
19/ 98
و چه بسيار از نسل‌هايى كه قبل از آنان هلاك كرديم، آيا هيچ احدى از آنان را مى‌يابى يا كمترين آوايى از آنان مى‌شنوى؟ (98) كم: اسم عددى، مفعول به دوّم، محلا منصوب. ركزا:
مفعول به.
20. [سوره‌ى طه، مكّى، 135 آيه‌]
به نام خداوند بخشنده‌ى مهربان‌
20/ 1
طا، ها (1) طه: از حروف مقطّعه‌ى كتاب كريم است و محلّى از اعراب ندارد.
20/ 2
ما قرآن را بر تو نازل نكرديم تا در رنج افتى (2) لام: تعليل مقدّر به (ان) ناصبه.
20/ 3
مگر آن كه تذكّرى باشد براى آن‌كس كه خشيت داشته باشد (3) الّا: حرف استثناء به معنى لكن تذكرة: مفعول به.
20/ 4
فروفرستاده‌اى است از جانب كسى كه زمين و آسمان‌هاى برافراشته را آفريده است (4) تنزيلا: مفعول مطلق براى فعل محذوف (نزلناه تنزيلا)، العلى: صفت (السموات) تقديرا منصوب.
20/ 5
[خداوند] رحمان بر عرش [تحت فرمانروايى هستى‌] استيلا يافت (5)
20/ 6
هر آن چه در آسمان‌ها و هر آن چه در روى زمين و هر آن چه در بين آن دو و هر آن چه در زير خاك است، از آن اوست (6) ما: اسم موصول، مبتدا، محلا مرفوع و سه مورد ديگر معطوف به مورد اوّل است. الثّرى: مضاف اليه، تقديرا مجرور.
20/ 7
و اگر سخن آشكارا كنى [يا پنهان كنى‌]، به يقين او هر سرّ و خفى‌تر را مى‌داند (7)
20/ 8
خداوندى كه جز او هيچ خدايى نيست. نام‌هاى نيكو از آن اوست (8) لا: لاى نفى جنس، اله: اسم لا ينفى جنس و خبرش (موجود) محذوف است. الّا: حرف استثناء، هو: بدل از خبر محذوف. الحسنى: صفت (الاسماء)، تقديرا مرفوع.
20/ 9
و آيا داستان موسى به تو رسيده است؟ (9)
20/ 10
آن‌گاه كه [از دور] آتشى ديد، پس به خانواده‌ى خويش گفت: «درنگ كنيد كه من آتشى ديدم، شايد شعله‌اى از آن براى شما بيارم يا در پرتو آن آتش راه را پيدا كنم.» (10) اذ: مفعول فيه، ظرف زمان، محلا منصوب. هدى: مفعول به.
20/ 11
پس چون نزد آن [آتش‌] رسيد، ندا در داده شده كه «اى موسى!» (11)
20/ 12
«به راستى من پروردگار توام، كفش‌هايت را درآور كه تو در وادى مقدس طوى هستى.» (12) انا: تاكيد براى (ياء) محلا منصوب. الواد: تقديرا مجرور و حرف (ياء) از آخر آن براى تخفيف حذف شده است. طوى: بدل از (الوادى).

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 312

فرمت PDF

شناسنامه

فهرست