ترجمه قرآن و نكات نحوى آن - برزى، اصغر

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 314

20/ 38
آن‌گاه كه به مادرت آن چه بايد وحى مى‌شد، وحى كرديم (38) ما: اسم موصول، مفعول به، محلا منصوب.
20/ 39
كه او را در صندوق بگذار، سپس آن را در دريا [رود نيل‌] بيفكن، تا دريا او را به ساحل بيندازد، تا دشمن من و دشمن او، او را برگيرد. و محبّتى از جانب خود بر تو بيفكندم و تا زير نظر من پرورش بيابى (39) ان: حرف تفسير. يأخذ: جواب طلب، مجزوم. لام: لام مقدّر به (ان) ناصبه.
20/ 40
آنگه كه خواهرت [سرگشته به دنبال آن صندوق‌] مى‌رفت و مى‌گفت: «آيا شما را بر كسى كه او را پرستارى كند، راهنمايى بكنم؟» سپس تو را به سوى مادرت بازگردانديم تا چشمش روشن شود و غم نخورد، و [سپس از قبطيان‌] كسى را كشتى، و ما تو را از غم نجات داديم و تو را بارها آزموديم، سپس ساليانى در ميان مردم مدين بماندى، سپس اى موسى به هنگام [براى فرمان رسالت‌] آمدى (40) كى: حرف نصب. فتونا: مفعول مطلق. سنين: مفعول فيه، ظرف زمان.
20/ 41
و تو را براى خود پروردم (41)
20/ 42
تو و برادرت آيات مرا [به سوى مردم‌] ببريد و در ذكر من [ابلاغ پيام توحيد] سستى مكنيد (42)
20/ 43
به سوى فرعون برويد كه او سركشى كرده است (43)
20/ 44
و با او سخنى نرم بگوييد، باشد كه او پند گيرد يا [از خداى خود] بترسد (44)
20/ 45
[موسى و هارون‌] گفتند: «اى پروردگار ما! به راستى ما مى‌ترسيم كه بر ما پيشدستى كند يا آن كه سركشى نمايد.» (45)
20/ 46
فرمود: «مترسيد، به يقين من همراه شمايم، مى‌شنوم و مى‌بينم.» (46) مع: مفعول فيه، ظرف زمان، كما: مضاف اليه، محلا مجرور.
20/ 47
پس به نزد او برويد و بگوييد: «به راستى ما دو فرستاده‌ى پروردگار توايم، پس بنى اسرائيل را همراه ما بفرست و ايشان را شكنجه مكن، البتّه ما از جانب پروردگارت برايت معجزه‌اى آورده‌ايم، و سلام بر آن كسى كه از هدايت پيروى كند.» (47) بنى: مفعول به، علامت نصب آن (ياء) و (نون) در حالت اضافه حذف شده است. من: اسم موصول، محلا مجرور.
20/ 48
به يقين به ما وحى شده است كه عذاب [الهى‌] بر آن كسى است كه [حق را] تكذيب كند و روى برگرداند (48)
20/ 49
[فرعون‌] گفت: «اى موسى! پس پروردگار شما دو تن كيست؟» (49)
20/ 50
گفت: «پروردگار ما همان كسى است كه به هر چيزى خلقت در خور آن را بخشيده سپس هدايت كرده است.» (50) الّذى: اسم موصول، خبر، محلا مرفوع. خلقه: مفعول به دوّم، و هاء:
مضاف اليه، محلا مجرور.
20/ 51
گفت: «پس حال مردمان پيشين چه مى‌شود؟» (51) ما: اسم استفهام، مبتدا، محلا مرفوع و بال: خبر آن. الاولى: صفت (القرون) تقديرا مجرور.

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 314

فرمت PDF

شناسنامه

فهرست