ترجمه قرآن و نكات نحوى آن - برزى، اصغر

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 33

2/ 211
از بنى اسرائيل بپرس چه بسيار معجزه‌ى آشكارى به آنان داديم و هركس نعمت خداوند را بعد از آن كه بر او رسيد دگرگون سازد [بايد بداند] كه البتّه خداوند سخت كيفر است (211) بنى:
مفعول به، علامت نصب آن (ياء) و در اصل (بنين، جمع ابن) است كه در حالت مضاف (نون) حذف شده است. اسرائيل: مضاف اليه مجرور، غير منصرف، علامت جرّ آن فتحه است. ما:
حرف مصدرى.
2/ 212
براى آنان كه كفر ورزيدند زندگى دنيا آراسته شده است و آنان كسانى را كه ايمان آورده‌اند، ريشخند مى‌كنند. و كسانى كه تقوى پيشه كرده‌اند در روز قيامت از آنان برترند و خداوند هركس را بخواهد بى‌حساب روزى مى‌بخشد (212) الحياة: نائب فاعل. الّذين: مبتدا، محلا مرفوع. فوق: ظرف مكان، خبر، محلا مرفوع. من: اسم موصول، مفعول به، محلا منصوب.
2/ 213
مردم امّت يگانه‌اى بودند سپس خداوند پيامبران را، بشارت‌آور و هشداردهنده برانگيخت و با ايشان بحق كتاب نازل فرمود تا بين مردم در آن چه با هم اختلاف داشتند، داورى كند، و تنها آنان كه به ايشان كتاب داده شد، بعد از آن كه دلايل روشن بر آن‌ها آمد، به خاطر ستمى كه در ميانشان بود، در آن اختلاف كردند. آن‌گاه خداوند كسانى كه ايمان آورده بودند به فرمان خويش بر آن چه كه در آن با هم اختلاف داشتند به حق هدايت فرمود و خداوند هركس را كه بخواهد به راه راست هدايت مى‌فرمايد (213) امة: خبر كان. مبشّرين و منذرين: هر دو مورد حال است. و علامت نصب آن دو (ياء) و حرف (نون) عوض از تنوين در مفرد آن‌هاست. مع:
مفعول فيه، ظرف مكان و هم: مضاف اليه، محلا مجرور. ما: حرف نفى. الا: حرف حصر.
اوتوه: فعل ماضى مجهول و واو: نائب فاعل و هاء: مفعول به، محلا منصوب. بغيا: مفعول له.
2/ 214
آيا گمان كرده‌ايد كه به بهشت داخل مى‌شويد در حالى كه هنوز داستان كسانى كه پيش از شما بگذشتند به شما نيامده است به ايشان تنگدستى و زيان رسيد و بر خود لرزيدند تا اين كه پيامبر و آنان كه همراه او ايمان آورده بودند گفتند: «نصرت الهى كى خواهد رسيد؟» آگاه باشيد كه نصرت الهى نزديك است (214) لمّا: حرف جازمه. مثل: فاعل. الّذين: اسم موصول، مضاف اليه، محلا مجرور. حتى: حرف مقدّر به آن ناصبه. مع: مفعول فيه، ظرف مكان و هاء: مضاف اليه، محلا مجرور. متى: اسم استفهام، مفعول فيه، ظرف زمان، خبر مقدّم، محلا مرفوع و نصر: مبتداى مؤخّر. الا: حرف تنبيه. قريب: خبر انّ.
2/ 215
از تو مى‌پرسند چه چيز انفاق كنند، بگو: «هر آن چه از مالى انفاق مى‌كنيد براى پدر و مادر و نزديكان و يتيمان و مسكينان و در راه ماندگان باشد و هر آن چه از كار نيكى انجام مى‌دهيد البتّه خداوند به آن آگاه است (215) ما ذا: اسم استفهام، مفعول به، محلا منصوب. ما: هر دو مورد اسم شرط جازم، مفعول به مقدّم، محلا منصوب. عليم: خبر انّ.

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 33

فرمت PDF

شناسنامه

فهرست