ترجمه قرآن و نكات نحوى آن - برزى، اصغر

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 331

21/ 102
آواز آن [جهنّم‌] را نشنوند، در حالى كه خود در آن چه دل‌هايشان بخواهد جاويدانند (102) واو: حاليّه، هم: مبتدا، محلا مرفوع و خالدون: خبر آن.
21/ 103
آن آشوب بزرگ آنان را اندوهگين نكند و فرشتگان به استقبال ايشان آيند [و گويند:] اين همان روزتان است كه وعده داده مى‌شديد (103) الّذى: اسم موصول، صفت براى (يومكم)
21/ 104
روزى كه آسمان را مانند در پيچيدن طومار كتاب‌ها در هم پيچيم، هم چنان كه بار اوّل آفرينش را آغاز كرده‌ايم، آن را بازمى‌گردانيم كه وعده‌اى بر عهده‌ى ماست، به يقين ما انجام‌دهنده‌ى آنيم (104) كما- كاف: حرف جرّ+ ما: ماء مصدرى، محلا مجرور. اوّل: مفعول به.
وعدا: مفعول مطلق براى فعل محذوف.
21/ 105
به راستى در زبور [كتاب داود] بعد از تورات نوشته‌ايم كه حتما زمين را بندگان صالح من به ارث مى‌برند (105)
23/ 106
بى‌شك در اين [امر] بيان رسايى براى اهل عبادت است (106) لام: براى تاكيد و بلاغا: اسم (انّ)
21/ 107
و ما [اى پيامبر] تو را جز مايه‌ى رحمتى براى جهانيان نفرستاده‌ايم (107) الّا: حرف حصر، رحمة: مفعول له.
21/ 108
بگو: «جز اين نيست كه به من وحى مى‌شود كه خداى شما خداى يگانه است. پس آيا شما تسليم‌شونده‌ايد؟» (108)
21/ 109
پس اگر روى بگردانند بگو: «من همه‌ى شما را يكسان آگاه كردم و نمى‌دانم كه آن چه به شما وعده داده شده است آيا نزديك است يا دور؟» (109) ان: حرف نفى. ام: حرف عطف. ما:
حرف مصدرى.
21/ 110
به يقين او سخن آشكار شما را مى‌داند و نيز آن چه پنهان مى‌داريد مى‌داند (110) ما: اسم موصول، مفعول به، محلا منصوب.
21/ 111
و نمى‌دانم شايد آن [به تأخير انداختن عذابتان‌] آزمونى براى شما باشد و مايه‌ى برخوردارى تا مدّتى معيّن (111)
21/ 112
[پيامبر] گفت: «اى پروردگار من! به حق حكم فرما، و پروردگار ما [خداوند] رحمان در آن چه [به ناسزا] وصف مى‌كنيد همان مددكار است.» (112) الرحمن: خبر و المستعان: خبر دوّم و ما: حرف مصدرى.

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 331

فرمت PDF

شناسنامه

فهرست