ترجمه قرآن و نكات نحوى آن - برزى، اصغر

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 338

22/ 47
و از تو با شتاب عذاب مى‌خواهند، با آن كه خداوند هرگز در وعده‌اش خلاف نمى‌كند و البتّه يك روز نزد پروردگارت مانند هزار سال است از آن چه شما مى‌شماريد (47)
22/ 48
و چه بسا شهرهايى كه به آنان مهلت دادم در حالى كه آنان ستمگر بودند، سپس ايشان را فروگرفتم و بازگشت نيز به سوى من است (48) كايّن: اسم كنايه از عدد، مبتدا، محلا مرفوع.
22/ 49
من: حرف جرّ زايد و قريه: تمييز، محلا منصوب. واو: حاليّه. المصير: مبتداى مؤخّر.
بگو: «اى مردم! من براى شما فقط هشداردهنده‌اى روشنگرم.» (49) اىّ: مناداى نكره مقصوده، مبنى بر ضمّ، محلا منصوب و ها: حرف تنبيه و النّاس: بدل از (اىّ)
22/ 50
پس كسانى كه ايمان آورده‌اند و اعمال صالح انجام داده‌اند، آمرزش و روزى نيك براى آنان خواهد بود (50)
22/ 51
و كسانى كه در [انكار] آيات ما به قصد ناتوان كردن ما كوشيده‌اند، آنان اهل دوزخند (51) معجزين: حال از فاعل (سعوا)، علامت نصب آن (ياء) و (نون) عوض از تنوين در مفرد آن (معجزا) است.
22/ 52
و قبل از تو هيچ رسول و پيامبرى نفرستاديم مگر آن كه هرگاه به آرزوى [آيات‌] مى‌افتاد، شيطان در تمنّاى او شبهه مى‌افكند، آن‌گاه خداوند آن چه را شيطان شبهه مى‌افكند از ميان مى‌برد، سپس خداوند آيات خود را استوار مى‌سازد و خداوند داناى حكيم است (52) الّا:
حرف حصر. اذا: مفعول فيه، ظرف زمان، محلا منصوب. ما: اسم موصول، مفعول به، محلا منصوب.
22/ 53
تا اين كه [خداوند] آن چه را كه شيطان القا مى‌كند، براى كسانى كه در دل‌هايشان مرضى هست و نيز براى سنگدلان، مايه‌ى آزمونى بگرداند و به راستى ستمگران در ستيزه‌اى دور [از حقايق‌] اند (53) لام: لام مقدّر به (ان) ناصبه و مورد سوّم لام مزحلقه كه براى تاكيد بر سر خبر درآمده است.
22/ 54
تا آنان كه دانش يافته‌اند بدانند كه آن حق [و] از جانب پروردگار توست و به آن ايمان آورند و دل‌هايشان در برابر آن خاضع شود، و به يقين خداوند كسانى را كه ايمان آورده‌اند به راه راست هدايت مى‌كند (54)
22/ 55
و كسانى كه كفر ورزيده‌اند همچنان از آن در شكّند تا ناگهان قيامت بر آنان فرارسد يا عذاب روزى عقيم [كه ديگر شبى از روز قيامت زاده نمى‌شود و جبران گذشته بر كافران ميسّر نيست‌] به سراغشان بيايد (55) لايزال: فعل مضارع ناقص و الّذين: اسم آن، محلا مرفوع. حتّى: حرف غايت و جرّ مقدّر به (ان) ناصبه. بغته: حال.

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 338

فرمت PDF

شناسنامه

فهرست