ترجمه قرآن و نكات نحوى آن - برزى، اصغر

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 367

26. [سوره‌ى شعراء، مكّى، 227 آيه‌]
به نام خداوند بخشنده‌ى مهربان‌
26/ 1
طا، سين، ميم (1) طسم: از حروف مقطّعه‌ى قرآن مجيد است و محلى از اعراب ندارد.
26/ 2
اين آيات كتاب روشنگر است (2)
26/ 3
شايد تو جان خويش را هلاك كنى از اين كه [مشركان‌] مؤمن نمى‌شوند (3) نفس: مفعول به براى اسم فاعل (باخع)
26/ 4
اگر بخواهيم، معجزه‌اى از آسمان بر آنان نازل مى‌كنيم، كه در برابر آن گردن‌هايشان فروتن فرودمى‌آيد (4) اعناق: اسم (ظلّ) و خاضعين: خبر آن.
26/ 5
و هيچ تذكر نوينى از جانب [خداوند] رحمان بر آنان نيامد، مگر اين كه از آن روى‌گردان بودند (5) محدث: صفت (ذكر)، الّا: حرف حصر.
26/ 6
[كافران‌] به راستى كه [ذكر الهى را] تكذيب كردند، به زودى خبر آن چيزهايى كه مسخره‌اش مى‌كردند به ايشان بيايد (6) ما: اسم موصول، مضاف اليه، محلا مجرور.
26/ 7
و آيا به زمين ننگريسته‌اند كه در آن چه قدر از هر جفتى ارزشمند رويانده‌ايم؟ (7) كم:
مفعول به مقدّم، محلا منصوب.
26/ 8
به راستى در اين [آفرينش‌] عبرتى هست، ولى بيشترشان مؤمن نيستند (8) لام: لام تاكيد.
ما: حرف نفى.
26/ 9
و به راستى پروردگارت همان عزّتمند مهربان است (9) لام: مزحلقه براى تاكيد.
26/ 10
[ياد آر] زمانى را كه پروردگارت به موسى ندا در داد كه به سوى قوم ستم‌پيشگان بيا (10) اذ:
مفعول به براى فعل محذوف (اذكر)، محلا منصوب. ان: حرف تفسير.
26/ 11
قوم فرعون؛ كه چرا تقوا پيشه نمى‌كنند؟! (11) قوم: بدل از (القوم) الا: حرف عرض در معنى تعجّب است.
26/ 12
[موسى‌] گفت: «اى پروردگار من! به راستى من مى‌ترسم كه مرا تكذيب كنند.» (12) در يكذّبون نون: نون وقايه، و بعد از آن ياء: مفعول به، محلا منصوب كه براى رعايت فاصله محذوف شده است.
26/ 13
«و سينه‌ام تنگ مى‌شود و زبانم گشاده نمى‌گردد، پس به هارون هم پيام بفرست.» (13)
26/ 14
«و آنان بر گردن من ادّعاى گناهى [خونى‌] دارند، پس مى‌ترسم كه مرا بكشند.» (14)
26/ 15
فرمود: «چنين نيست، هر دو معجزات ما را [به همراه خويش به ايشان‌] ببريد، ما خود نيز به همراه شما گوش‌فرادهنده‌ايم.» (15) كلّا: حرف ردع.
26/ 16
«پس به جانب فرعون برويد و بگوييد: «ما پيامبر پروردگار جهانيانيم.» (16)
26/ 17
«تا بنى اسرائيل [فرزندان يعقوب‌] را به همراه ما بفرستى.» (17)
26/ 18
[فرعون‌] گفت: «آيا تو را در كودكى در بين خويش نپرورديم و سال‌هايى از عمر خود را نزد ما نماندى؟» (18) وليدا: حال از ضمير مخاطب (ك)، سنين: مفعول فيه، ظرف زمان.
26/ 19
«و [اى موسى!] كار خودت را [قتل قبطى مصرى‌] كه بايد مى‌كردى، كردى، و تو از ناسپاسانى.» (19)

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 367

فرمت PDF

شناسنامه

فهرست