نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 371
26/ 84 «و براى من در ميان آيندگان زبان راستين [شهرت نيكو و ذكر جميل] قرار بده.» (84) 26/ 85 «و مرا از وارثان بهشت پرنعمت بگردان.» (85) 26/ 86 «و پدرم را بيامرز، به راستى او از گمراهان بود.» (86) 26/ 87 «و مرا روزى كه [مردم] برانگيخته مىشوند، رسوا مكن.» (87) 26/ 88 «آن روزى كه هيچ مال و فرزندانى سود نبخشد.» (88) 26/ 89 «مگر كسى كه قلبى سليم به نزد خداوند آورد.» (89) 26/ 90 «و بهشت براى متّقيان نزديك گردد.» (90) 26/ 91 «و جهنّم براى گمراهان آشكار شود.» (91) 26/ 92 «و به ايشان گفته شود: «آن چه به غير از خداوند مىپرستيد، كجاست؟» (92) 26/ 93 «آيا آنان شما را يارى مىدهند؟ يا خود يارى مىجويند؟» (93) 26/ 94 آنگاه آنان و گمراهان در آن [جهنّم] افكنده شوند (94) 26/ 95 و سپاهيان ابليس همگى (95) اجمعون: تاكيد. 26/ 96 در حالى كه آنان در آن [جهنّم] با يكديگر ستيزه مىكنند، گويند: (96) 26/ 97 «سوگند به خدا كه قطعا ما در گمراهى آشكار بودهايم.» (97) تاء: تاء قسم. ان: مخفّفه از مثقّله. 26/ 98 «زمانى كه شما را با پروردگار عالميان برابر مىشمرديم.» (98) 26/ 99 «و ما را جز مجرمان گمراه نكردند.» (99) الّا: حرف حصر و المجرمون: فاعل. 26/ 100 «اينك شفيعانى نداريم.» (100) 26/ 101 «و نه دوست مهربانى.» (101) 26/ 102 «و كاشكى براى ما بازگشتى بود تا از مؤمنان مىشديم.» (102) 26/ 103 به راستى كه در اين [داستانها] مايهى عبرتى هست ولى اكثرشان مؤمن نبودند (103) 26/ 104 و به يقين پروردگارت همان عزّتمند مهربان است (104) 26/ 105 قوم نوح پيامبران را تكذيب كردند (105) 26/ 106 آنگاه كه برادرشان نوح به آنان گفت: «آيا تقوا پيشه نمىكنيد؟» (106) نوح: عطف بيان براى (اخوهم)، الا: حرف عرض و تنبيه. 26/ 107 «به راستى من براى شما پيامبرى امينم.» (107) 26/ 108 «بنابراين از خداوند بترسيد و از من اطاعت كنيد.» (108) 26/ 109 «و من بر اين [رسالت] هيچ مزدى از شما نمىطلبم، مزد من جز بر عهدهى پروردگار عالميان نيست.» (109) ان: حرف نفى، الّا: حرف حصر. 26/ 110 «بنابراين از خداوند بترسيد و از من اطاعت كنيد.» (110) 26/ 111 [قوم نوح] گفتند: «آيا به تو ايمان بياوريم، در حالى كه فرومايگان از تو پيروى مىكنند؟» (111)
نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 371