نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 375
26/ 184 «و پروا كنيد از كسى كه شما و آفريدگان پيشين را خلق كرده است.» (184) 26/ 185 گفتند: «جز اين نيست كه تو از سحرزدگانى.» (185) 26/ 186 «و تو جز بشرى مانند ما نيستى و بىشك ما تو را از دروغگويان مىپنداريم.» (186) ما: حرف نفى. انت: مبتدا، محلا مرفوع. الّا: حرف حصر. بشر: خبر و مثل: صفت (بشر) ان: مخفّفه از مثقّله (انّ)، لام: لام فارقه. 26/ 187 «پس اگر از راستگويانى، پارههايى از آسمان را بر [سر] ما انداز.» (187) 26/ 188 [شعيب] گفت: «پروردگار من به آن چه عمل مىكنيد، داناتر است.» (188) 26/ 189 آنگاه او را تكذيب كردند و عذاب روز ابرى [ابر آتشبار] آنان را فروگرفت. به راستى آن عذاب روزى بزرگ بود (189) 26/ 190 به يقين در اين [داستان] مايهى عبرتى هست، ولى بيشترشان مؤمن نبودند (190) 26/ 191 و به راستى كه پروردگارت همان عزّتمند مهربان است (191) 26/ 192 و بىشبهه آن [قرآن حكيم] نازلشدهى پروردگار عالميان است (192) لام: مزحلقه براى تأكيد است. 26/ 193 كه روح الامين [جبرئيل] آن را نازل كرده است (193) 26/ 194 بر قلب تو، تا از هشدار دهندگان باشى (194) 26/ 195 و به زبان عربى روشنگر (195) 26/ 196 و به يقين آن [اوصاف] در كتب پيشينيان آمده است (196) 26/ 197 و آيا اين نشانهى روشن بر ايشان نيست كه علماى بنى اسرائيل [فرزندان يعقوب] آن را مىشناسند (197) 26/ 198 و اگر ما آن را بر بعضى از گنگ زبانان [غير عرب زبانان] نازل كرده بوديم (198) 26/ 199 سپس [پيامبر] آن را برايشان مىخواند، به آن ايمان نمىآوردند (199) 26/ 200 بدين گونه در دلهاى گنهكاران آن [انكار قرآن] را راه داديم (200) كذلك: مفعول مطلق، عاملش (سلكناه) 26/ 201 كه به آن ايمان نيارند تا عذاب دردناك را بنگرند (201) 26/ 202 كه ناگهان [عذاب] بر سر آنان آيد، در حالى كه آنان ندانند (202) بغتة: حال. واو: حاليّه. 26/ 203 آنگاه گويند: «آيا ما مهلتيافتگانيم؟» (203) نحن: مبتدا، محلا مرفوع. 26/ 204 «پس آيا در عذاب ما تعجيل مىكنند؟» (204) 26/ 205 آيا نمىبينى كه اگر سالها برخوردارشان سازيم (205) سنين: مفعول فيه، ظرف زمان. 26/ 206 سپس آن چه [عذابى] كه وعده داده مىشوند، بر سرشان آيد (206) ما: اسم موصول، فاعل براى (جاءهم) محلا مرفوع.
نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 375