نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 376
26/ 207 آن چه بهرهمند مىشدند به كار آنان [در دفع عذاب] نيايد (207) ما: حرف نفى و انكار: مورد دوّم فاعل، محلا مرفوع. 26/ 208 و ما هيچ شهرى را هلاك نكرديم مگر آن كه هشداردهندگانى داشتند (208) الّا: حرف حصر. 26/ 209 [به خاطر] پندآموزى، و ما ستمگر نبودهايم (209) ذكرى: مفعول له، عامل آن (منذرون) 26/ 210 و شياطين آن [قرآن] را نازل نكردهاند (210) 26/ 211 و آنان را نسزد و [امر وحى را] نمىتوانند (211) ما: هر دو مورد حرف نفى. 26/ 212 به راستى ايشان از شنيدن [وحى الهى] معزولند (212) 26/ 213 پس به همراه خداوند، خداى ديگر را به دعا مخوان كه از عذابشدگان خواهى شد (213) مع: مفعول فيه، ظرف مكان. آخر: صفت براى (الها) 26/ 214 و خويشاوندان نزديك خويش را هشدار بده (214) 26/ 215 و در برابر آن مؤمنانى كه از تو پيروى مىكنند، بال فروتنى فروگستر (215) 26/ 216 پس اگر از تو نافرمانى كردند، بگو: «واقعا من از آن چه شما انجام مىدهيد، بيزارم.» (216) 26/ 217 و بر [خداوند] عزّتمند مهربان توكّل كن (217) 26/ 218 همان خدايى كه چون [به نماز] برمىخيزى، تو را مىبيند (218) 26/ 219 و نيز گردش تو را در ميان نمازگزاران (219) 26/ 220 به راستى او همان شنواى داناست (220) 26/ 221 آيا شما را آگاه بگردانم كه شياطين بر چه كسى فرودمىآيند؟ (221) 26/ 222 بر هر بسيار دروغگوى گناهكار فرودمىآيند (222) 26/ 223 كه گوش فرا مىدهند و بيشترشان دروغگويانند (223) 26/ 224 و شاعران [كافر] را گمراهان پيروى مىكنند (224) الشعراء: مبتدا و جملهى يتّبعهم الغاوون: خبر آن، محلا مرفوع. 26/ 225 آيا نمىبينى كه آنان در هر وادى سرگردانند؟ (225) 26/ 226 و به راستى آنان چيزهايى مىگويند كه خود عمل نمىكنند (226) ما: اسم موصول، مفعول به، محلا منصوب. 26/ 227 مگر كسانى كه ايمان آوردهاند و اعمال شايسته انجام دادهاند و خداوند را بسيار ياد كردهاند و بعد از آن كه مورد ستم واقع شدهاند، انتقام گرفتهاند. و كسانى كه ستم كردهاند، به زودى خواهند دانست كه به چه بازگشتگاهى بازخواهندگشت (227) الّا: حرف استثناء، الّذين: مستثنى، محلا منصوب. كثيرا: جانشين مفعول مطلق. اىّ: اسم استفهام، مفعول مطلق عامل آن (ينقلبون)
نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 376