نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 408
30/ 33 و هرگه بلايى به مردم رسد، پروردگارشان را نالان و زارى كنان مىخوانند، سپس هرگه رحمتى از جانب خود به آنان بچشاند، ناگهان گروهى از آنان به پروردگارشان شرك مىورزند (33) منيبين: حال از فاعل (دعوا). اذا: مورد سوّم مفاجاة. 30/ 34 تا به آن چه به ايشان بخشيدهايم كفران ورزند. پس برخوردار شويد امّا به زودى بدانيد (34) لام: لام مقدّر به (ان) ناصبه. 30/ 35 يا بر آنان حجّتى نازل كردهايم كه آن [حجّت] دربارهى آن چه به آن [خدا] شرك مىورزيدند، سخن مىگويد؟ (35) 30/ 36 و هرگه ما به مردم رحمتى را مىچشانيم، به آن خوشحال مىگردند و اگر به خاطر دستاورد پيشين ايشان رنجى به ايشان برسد، ناگهان آنان نوميد شوند (36) اذا: دوّمى مفاجاة. 30/ 37 آيا نديدهاند كه واقعا خداوند روزى را براى هركس كه بخواهد فراخ مىگرداند و تنگ مىدارد؟ قطعا در اين [امر] براى قومى كه ايمان آرند، عبرتهاست (37) لام: لام ابتدا براى تاكيد. 30/ 38 پس به خويشاوند حقّ را ادا كن و به مسكين و در رهمانده هم. اين براى آنان كه خواهان خوشنودى خداوندند، بهتر است. و اينان همان رستگارانند (38) ذا: مفعول به، علامت نصب آن (الف) و از اسماء خمسه است و القربى: مضاف اليه، محلا مجرور. هم: ضمير فصل. 30/ 39 و آن چه به ربا مىدهيد تا در اموال مردم افزايش يابد، [بدانيد] كه در نزد خداوند افزايش نمىيابد، ولى آن چه از زكاتى- كه خوشنودى الهى را خواستاريد- بپردازيد، آنان همان افزايشدهندگانند (39) ما: هر دو اسم شرط جازم، مفعول به مقدّم، محلا منصوب. 30/ 40 خداوند كسى است كه شما را آفريده، سپس به شما روزى بخشيده است، سپس شما را مىميراند، سپس زنده مىسازد. آيا از ميان شريكان شما كسى هست كه از اين كارها چيزى را انجام دهد؟ او منزّه است و از آن چه به او شرك مىورزند، فراتر است (40) من: مبتداى مؤخّر، محلا مرفوع. سبحان: مفعول مطلق براى فعل محذوف (اسبّح) و ها: مضاف اليه، محلا مجرور. 30/ 41 به خاطر آن چه مردم كسب كردهاند، فساد در دشت و دريا پديدار شده است، تا [خداوند] جزاى بعضى از اعمالى كه انجام دادهاند، به آنان بچشاند، باشد كه ايشان بازگردند (41) الّذى: مضاف اليه، محلا مجرور.
نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 408