ترجمه قرآن و نكات نحوى آن - برزى، اصغر

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 433

34/ 40
و [ياد آر] روزى كه همگى ايشان را محشور كند، سپس به فرشتگان فرمايد: «آيا اينان شما را مى‌پرستيدند؟» (40) يوم: مفعول به براى فعل محذوف (اذكر) جميعا: حال. هؤلاء: مبتدا، محلا مرفوع و جمله‌ى كانوا يعبدون: خبر آن، محلا مرفوع. اياكم: ضمير منفصل، مفعول به مقدّم، محلا منصوب.
34/ 41
گويند: «منزّهى تو، تو سرپرست مايى نه آنان، بلكه آنان پريان را مى‌پرستيدند، اكثرشان نيز به آنان ايمان داشتند.» (41) سبحان: مفعول مطلق براى فعل محذوف (نسبّح) بل: حرف اضراب (روى برگردانيدن)
34/ 42
و امروز در حق هم‌ديگر اختيار سود و زيانى نداريد و به كسانى كه ستم ورزيده‌اند گوييم:
«عذاب آتش دوزخ كه آن را دروغ مى‌شمرديد، بچشيد.» (42) الّتى: اسم موصول، صفت براى (النّار) محلا مجرور. جمله‌ى تكذبون: خبر (كنتم) محلا منصوب.
34/ 43
و آن‌گاه كه آيات ما روشنگرانه براى آنان خوانده شود، گويند: «اين جز مردى نيست كه مى‌خواهد شما را از آن چه پدرانتان پرستش مى‌كردند بازدارد.» و گويند: «اين جز دروغى برساخته نيست.» و كسانى كه كفر ورزيده‌اند، درباره‌ى حق- هنگامى كه به سراغشان آيد- گويند: «اين جز سحرى آشكار نيست.» (43) بينات: حال. ما: حرف نفى، هذا: مبتدا، محلا مرفوع. الّا: حرف حصر. رجل: خبر. ان: حرف نصب و مصدرى. و نيز ما هذا الّا افك و ان هذا الّا سحر مانند ما هذا الّا رجل است.
34/ 44
و ما به آنان كتاب‌هايى نداده بوديم كه آن را بخوانند و قبل از تو به سوى ايشان هيچ هشداردهنده‌اى نفرستاده بوديم (44)
34/ 45
كسانى كه قبل از آنان بودند تكذيب كردند در حالى كه به يك‌دهم آن چه به آنان داده بوديم نرسيدند. آن‌گاه پيامبرانم را تكذيب كردند. ببين كيفر من چگونه بود؟ (45) كيف: اسم استفهام، خبر (كان) محلا منصوب. نكير: اسم (كان) تقديرا مرفوع و (ياى) متكلم براى رعايت فواصل آيات حذف شده است.
34/ 46
بگو: «من شما را فقط به يك چيز توصيه مى‌كنم و آن عبارت از اين است كه دو نفر دو نفر و يك نفر يك نفر به كار خداوند بپاخيزيد، سپس بينديشيد كه مصاحب شما هيچ جنونى ندارد. او براى شما جز هشداردهنده‌اى از عذاب شديدى كه پيش روى شماست، نيست.» (46) مثنى: حال از فاعل تقوموا. ان: حرف نفى، الّا: حرف حصر، هو: مبتدا، محلا مرفوع.
34/ 47
بگو: «هر اجرى كه از شما خواسته باشم آن از آن خودتان باشد. اجر من جز بر عهده‌ى خداوند نيست، و او بر هر چيزى گواه است.» (47) ما: اسم شرط جازم، مفعول به مقدّم دوّم، محلا منصوب. ان: حرف نفى. اجرى: مبتدا، تقديرا مرفوع و ياء: مضاف اليه، محلا مجرور الّا: حرف حصر.
34/ 48
بگو: «قطعا پروردگارم حق را به ميان مى‌آورد [و او] داناى غيب‌هاست.» (48) علّام: خبر دوّم براى (انّ)

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 433

فرمت PDF

شناسنامه

فهرست