نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 439
35/ 39 او كسى است كه شما را در اين سرزمين جانشينانى [براى گذشتگان] قرار داد. پس هركس كفر ورزد، كفرش به زيان اوست و كافران را كفرشان در نزد خداوند جز خشم و نفرت نفزايد، و كافران را كفرشان غير از خسران و زيان نفزايد (39) الّا: هر دو مورد حرف حصر و مقتا و خسارا: هر دو مفعول به دوّماند. 35/ 40 بگو: «آيا شريكانى كه به جاى خداوند مىخوانى ديدهايد، به من نشان دهيد كه چه چيزى در زمين آفريدهاند؟ يا در [آفرينش] آسمانها شركتى داشتهاند؟ يا به آنان كتابى دادهايم كه آنان حجّتى بر [حقانيّت] خويش از آن دارند؟ بلكه ستمگران جز فريب به همديگر وعده نمىدهند.» (40) ما ذا: اسم استفهام، مفعول به، محلا منصوب. بل: حرف اضراب (روى برگردانيدن) الّا: حرف حصر. غرورا: مفعول به دوّم. 35/ 41 به راستى خداوند آسمانها و زمين را از زوالپذيرى نگاه مىدارد و اگر زوال پذيرند هيچ كسى بعد از او آن دو را نمىتواند نگه بدارد. به يقين او بردبار آمرزگار است (41) ان: حرف نصب و مصدرى و نزولا: فعل مضارع منصوب، علامت نصب آن حذف (نون) از آخر است. زالتا: فعل ماضى، تثنيهى مذكّر غايب. 35/ 42 و سختترين سوگندهاى خويش را به نام خدا ياد كردند كه اگر هشداردهندهاى به سراغ آنان آيد، كاملا از هريك از امّتها [يهود و نصارا] هدايتيافتهتر مىشوند، و چون هشداردهندهاى به سراغشان آمد چيزى جز نفرت به آنان نيفزود (42) جهد: جانشين مفعول مطلق. اهدى: خبر (يكونن) تقديرا منصوب. الّا: حرف حصر، نفورا: مفعول به دوّم. 35/ 43 همهى اينها به خاطر استكبار در روى زمين و نيرنگ بدشان بود، و نيرنگ بد جز به اهلش بازنمىگردد، آيا جز سنّت پيشينيان را انتظار مىكشند؟ پس هرگز در سنت الهى تبديلى نمىيابى، و هرگز در سنت الهى تغييرى نمىيابى (43) استكبارا: مفعول له. الّا: هر دو حرف حصر. 35/ 44 و آيا در روى زمين سير نكردهايد تا بنگريد عاقبت كسانى كه قبل از آنان بودهاند در حالى كه نيرومندتر از آنان نيز بودهاند، چگونه بوده است؟ و هيچچيز در آسمانها و زمين نبوده است كه خداوند را درماندهاش كند. به راستى او داناى تواناست (44) كيف: اسم استفهام، خبر (كان) محلا منصوب. واو: حاليّه و قوّة: تمييز.
نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 439