نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 442
36/ 28 و ما بعد از [شهادت] او بر سر قوم او هيچ سپاهى از آسمان فرونفرستاديم و ما خود فروفرستنده نبوديم (28) 36/ 29 آن جز يك خروش آسمانى نبود، كه ناگهان آنان خاموش شدند (29) ان: حرف نفى. الّا: حرف حصر. صيحة: خبر (كان). اذا: مفاجاة. 36/ 30 اى دريغا بر اين بندگان! كه هيچ پيامبرى بر آنان نيامد مگر آن كه به او ريشخند مىكردند (30) 36/ 31 آيا نديدهاند كه قبل از ايشان چه بسيار از نسلها را نابود كرديم كه آنان به سوى اينان بازنمىگردند؟ (31) كم: اسم كنايى از عدد، مفعول به مقدّم، محلا منصوب. 36/ 32 و به يقين همهى آنان در نزد ما احضار كرده شوند (32) ان: مخفّفه از (انّ) مثقّله يا حرف نفى و كلّ: مبتدا، لمّا: حرف حصر، جميع: در معنى مجموعون خبر. لدينا: مفعول فيه، محلا منصوب، محضرون: خبر دوّم. 36/ 33 و زمين مرده كه آن را زنده گردانديم براى آنان عبرتى است و از آن دانه را برآورديم كه از آن مىخورند (33) آية: خبر مقدّم، الارض: مبتداى مؤخّر. 36/ 34 و در آن [زمين] باغهايى از درختان خرما و انگور پديد آورديم و در آن چشمهها جارى ساختيم (34) 36/ 35 تا از ميوهى آن و آن چه دستهايشان آن را به عمل آورده است، بخورند، آيا شكر نمىكنند؟ (35) لام: لام تعليل مقدّر به (ان) ناصبه. ما: اسم موصول، محلا مجرور. ايدى: فاعل، محلا مرفوع. 36/ 36 منزّه است آن كسى كه همگى جفتها را آفريده است از جمله آن چه زمين مىروياند و نيز از خودشان و از آن چه نمىدانند (36) سبحان: مفعول مطلق براى فعل (اسبّح) محذوف. الّذى: مضاف اليه، محلا مجرور. كلّها: تاكيد معنوى براى ازواج و ها: مضاف اليه، محلا مجرور. 36/ 37 و شب نيز براى آنان حجّتى است كه روز را از آن جدا مىكنيم كه ناگهان آنان در تاريكى فرومىروند (37) اذا: فجائيّه. 36/ 38 و خورشيد در قرارگاه خود جريان دارد، اين، تقدير [خداوند] عزّتمند داناست (38) ذلك: مبتدا، محلا مرفوع و تقدير: خبر آن. 36/ 39 و ماه را هم منزلهايى معين كردهايم تا [در گردش مسير خود] مانند شاخهى خرماى ريشهدار بازگردد (39) 36/ 40 نه خورشيد را سزد كه [در حركت] به ماه برسد و نه شب بر روز سبقتگيرنده باشد، و هر كدام در گردونهاى شناورند (40)
نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 442