ترجمه قرآن و نكات نحوى آن - برزى، اصغر

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 443

36/ 41
و حجّتى ديگر براى آنان اين است كه به راستى ما نياكان ايشان را در كشتى انباشته سوار كرديم (41)
36/ 42
و براى ايشان نيز از نمونه‌ى آن چيزى آفريديم كه سوار مى‌شوند (42) ما: مفعول به، محلا منصوب.
36/ 43
و اگر بخواهيم ايشان را غرقه سازيم در آن صورت هيچ فريادرسى ندارند و نه ايشان نجات داده شوند (43)
36/ 44
مگر رحمتى از ما [ايشان را نجات بخشد] و كاميابى تا زمانى [از ما بينند] (44) الّا: حرف استثناء، رحمة: مستثنى.
36/ 45
و هنگامى كه به آنان گفته شود: «از آن چه پيش رويتان و از آن چه پشت سرتان است پروا كنيد باشد كه شما مشمول رحمت شويد» [پروا نكنند] (45) ما: اسم موصول، مفعول به، محلا منصوب.
36/ 46
و هيچ آيتى از آيات پروردگارشان بر ايشان نيامد مگر آن كه از آن روى گردان بودند (46) الّا:
حرف حصر.
36/ 47
و چون به ايشان گفته شود: «از آن چه خداوند به شما روزى بخشيده است انفاق كنيد،» آنان كه كفر ورزيده‌اند به كسانى كه ايمان آورده‌اند، گويند: «آيا كسى را طعام دهيم كه اگر خداوند مى‌خواست خود او را طعام مى‌داد، شما جز در گمراهى آشكار نيستند.» (47) ان:
حرف نفى، انتم: مبتدا، محلا مرفوع. الّا: حرف حصر.
36/ 48
و گويند: «اگر راست مى‌گوييد اين وعده [عذاب الهى‌] كى فرا مى‌رسد؟» (48) متى: اسم استفهام، مفعول فيه، ظرف زمان، محلا منصوب، خبر مقدّم براى مبتداى مؤخّر (هذا) الوعد:
بدل از (هذا)
36/ 49
جز يك خروش مرگبارى را انتظار نمى‌كشند كه در حالى كه ايشان ستيزه مى‌كنند، فرومى‌گيردشان (49) الّا: حرف حصر. صيحة: مفعول به.
36/ 50
آن‌گاه نه توانند وصيّتى كنند و نه به سوى خانواده‌ى خويش بازگردند (50)
36/ 51
و در صور دميده شود، ناگهان آنان از گورها به سوى پروردگارشان بشتابند (51) فى الصّور:
نايب فاعل، محلا مرفوع. اذا: فجائيّه.
36/ 52
گويند: «اى واى بر ما! چه كسى ما را از خوابگاهمان برانگيخت؟ اين همان است كه خداوند رحمان وعده داده بود و پيامبران نيز راست مى‌گفتند.» (52) هذا: مبتدا، محلا مرفوع.
ما: اسم موصول، خبر، محلا مرفوع.
36/ 53
[آن‌] جز يك خروش مرگبارى نبود، ناگهان آنان همگى در نزد ما احضار شوند (53) هم:
مبتدا، محلا مرفوع، جميع: خبر. لدينا: مفعول فيه، ظرف مكان و نا: مضاف اليه، محلا مجرور.
36/ 54
[به آنان گفته شود] امروز بر كسى هيچ ستمى نمى‌شود و جز در برابر آن چه كه انجام داده‌ايد، جزا داده نمى‌شويد (54) شيئا: جانشين مفعول مطلق. الّا: حرف حصر، ما: حرف مصدرى. جمله‌ى تعملون: خبر (كنتم) محلا منصوب.

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 443

فرمت PDF

شناسنامه

فهرست